Την παλιά συνοικία του Μακρυγιάννη την ξέρουν όλοι οι Αθηναίοι.
Τη δράση του αγωνιστή του ’21, του πρωτεργάτη της Γ’ Σεπτεμβρίου και του κατάδικου των
στρατοδικείων του Όθωνα, την ξέρουν όσοι μελέτησαν τα χρονικά της Επανάστασης και της βαυαροκρατίας.
Είναι
όμως λιγοστοί εκείνοι που πρόσεξαν πως ο Μακρυγιάννης μας άφησε ένα
πολύ σημαντικό βιβλίο -την ιστορία της ζωής του- ίσως επειδή ήταν ένας
αγράμματος.
Τον Μακρυγιάννη των Απομνημονευμάτων τον αγάπησαν πραγματικά μερικοί νέοι που άρχισαν να δημοσιεύουν ύστερα από τη μικρασιατική καταστροφή.
Δε νομίζω πως θα γελαστώ πολύ αν προσθέσω πως η φωνή του μπαίνει δειλά και ψιθυριστά στην ελληνική ζωή ανάμεσα στα 1925 και στα 1935.
Κι αυτό δεν μπορούσε να φανεί στο πλατύ κοινό.
Οι
νέοι που μεγάλωσαν στον περασμένο παγκόσμιο πόλεμο και ήταν ακόμη στην
ακμή της ηλικίας τους όταν άρχισε η σημερινή κρίση, δεν πρόφτασαν ούτε
το έργο τους να ωριμάσουν ούτε να αποκαταστήσουν τη δική τους ιεραρχία
πνευματικών αξιών όπως την ήθελαν.
Και όμως είναι γνωστό σε όσους ενδιαφέρθηκαν να παρακολουθήσουν τα ελληνικά ρεύματα στα
μεσοπολεμικά εκείνα χρόνια, πως με τη μικρασιατική καταστροφή αρχίζει
στον τόπο μας μια περίοδος ιδεολογικών ισολογισμών και μετατροπών που
μπορεί να παραβληθεί με την περίοδο, της αναμόρφωσης που ακολούθησε τον
πόλεμο του ’97.
Τις προσπάθειες αυτές τις σκέπασε ή τις ετοιμάζει οξύτερες ο σημερινός αγώνας.
Γι αυτό και ο Μακρυγιάννης,
Γι αυτό και ο Μακρυγιάννης,
