Πρωτοπρ.
Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (†) Καθηγητού
Πανεπιστημίου
Τώρα
συμβαίνει να βρισκώμαστε σε μία καμπή
στην ιστορία της Εκκλησίας, που ο
ίδιος ο κομπογιαννίτης γιατρός (δηλαδή
ο μη δυνάμενος να θεραπεύση ή να καθοδηγήση
σωστά πνευματικός πατήρ) δεν έχει
επίγνωσι ότι είναι κομπογιαννίτης.
Ο
κομπογιαννίτης όμως είναι σε θέση να
αναγνωρίση έναν πραγματικό γιατρό, όταν
συναντηθή με αυτόν ή όχι;
Η
απάντησις είναι, ότι, αν έχη πορρωμένη
συνείδησι, δεν θα τον αναγνωρίση.
Αυτό συνέβη με τον Ιούδα, ο οποίος
εγνώρισε μεν τον Χριστόν, αλλά όχι όπως
οι άλλοι Απόστολοι.
Ο
Ιούδας δεν κατάλαβε ποιος ήταν ο Χριστός.
Γιατί; Διότι πνευματικά δεν ήταν εν
τάξει. Δηλαδή ο Ιούδας απεδείχθη
κομπογιαννίτης και ούτε τον εαυτό του
μπόρεσε να σώση.
Σήμερα δίνει η Ορθόδοξη Θεολογία την δυνατότητα σε κάποιον να ανιχνεύση τον πραγματικό γιατρό και να τον διακρίνη από έναν κομπογιαννίτη;
Δηλαδή μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον αληθινό πνευματικό πατέρα, εκείνον που είναι σε θέσι να θεραπεύη, ανάμεσα σε πολλούς άλλους; Ή αλλιώς μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον άγιο μέσα στο πλήθος;
Δύσκολο
φαίνεται...
Δηλαδή οι Χριστιανοί σήμερα έχουν φθάσει στο σημείο δύσκολα να ξεχωρίζουν τους πνευματικούς γιατρούς από τους κομπογιαννίτες.
Δηλαδή οι Χριστιανοί σήμερα έχουν φθάσει στο σημείο δύσκολα να ξεχωρίζουν τους πνευματικούς γιατρούς από τους κομπογιαννίτες.
Και
φθάσαμε σ’ αυτήν την κατάστασι, διότι
αντικαταστήσαμε την Πατερική Θεολογία
με Δυτικού τύπου Θεολογία, με Θεολογία
των δογμάτων,
με
Θεολογία του βιβλίου δηλαδή και όχι
εμπειρική, η οποία δεν οδηγεί στην
κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη.
Καταδιώξαμε
την Ησυχαστική παράδοσι και την
αντικαταστήσαμε με τα δόγματα ή με την
ηθική (ευσεβισμό)...
Ο
Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και
Ομολογητής της Γεωργίας
Εορτάζει
στις 2 Νοεμβρίου
Ο
σύγχρονος άγιος Γέροντας Γεώργιος
Μπασιλάντζε μιλά σε συνέντευξη για τον
άγιο Γαβριήλ της Μτσχέτας της Γεωργίας
,τον Ομολογητή
…Είχε
πνεύμα παλικαρίσιο.
Οι διωγμοί και οι σκληρές δοκιμασίες
τον συντρόφευαν σ’ όλη του τη ζωή. Όλα
τα υπέμενε χωρίς παράπονο. Θα μπορούσε
όμως να μην τα υπομένει. Είχε αήττητη
ψυχή.
Ο π. Γαβριήλ είχε το μεγάλο χάρισμα του σαλού και το πρόσωπο της αγνότητας. Ταυτόχρονα ήταν άκρως ταπεινός, καλοσυνάτος, πολύ ευαίσθητος και είχε το φόβο του Θεού. Πονούσε επειδή συναισθανόταν τη δυστυχία και τα βάσανα των ανθρώπων. Ζούσε για τους άλλους. Κι ενώ η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη λύπες, εκείνος ήταν μεγάλος μαέστρος του χιούμορ. Μπορούσε να μεταδώσει τη χαρά και στον πιο απελπισμένο άνθρωπο. Ο π. Γαβριήλ είναι το καύχημα των σύγχρονων αγίων.
Δεν πρέπει οι διωγμοί του π. Γαβριήλ να διεγείρουν τη σκέψη και να ξυπνήσουν πνευματικά τον γεωργιανό λαό;
Τον Γαβριήλ, αυτόν τον αληθινό πνευματικό, τον μεγάλο άγιο στη Γεωργία, δεν τον κοινωνούσαν. Και ποιοι; Οι ίδιοι Γεωργιανοί ιερείς! Ή μήπως από Γεωργιανούς δεσπότες δεν του είχε απαγορευτεί να τελεί τα καθήκοντα του; Χρειάζεται πολλή σοφία; Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους! Τι συνέβαινε; Δεν αντιλαμβάνονταν τον Γαβριήλ ή δεν τον άντεχαν; Αν πουν πως δεν τον καταλάβαιναν, εγώ θα σας πω το εξής: Αν ένας επίσκοπος ή ιερέας δεν αντιλαμβάνεται με τα μάτια του πνεύματος και της ψυχής την παρουσία του αγίου αλλά αρκείται στην εξωτερική του συμπεριφορά, δεν μπορεί να υπολογίζεται αυτός ο ιερέας ως πνευματικός πατέρας. Γιατί δεν βλέπει πνευματικά. Τέτοιοι ιερείς δεν μπορούν να ανεβάσουν τον αμαρτωλό στη Βασιλεία των Ουρανών, γιατί αυτοί εδώ στη γη δεν διακρίνουν τον φορέα της αγιοπνευματικής χάριτος.
Ο π. Γαβριήλ είχε το μεγάλο χάρισμα του σαλού και το πρόσωπο της αγνότητας. Ταυτόχρονα ήταν άκρως ταπεινός, καλοσυνάτος, πολύ ευαίσθητος και είχε το φόβο του Θεού. Πονούσε επειδή συναισθανόταν τη δυστυχία και τα βάσανα των ανθρώπων. Ζούσε για τους άλλους. Κι ενώ η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη λύπες, εκείνος ήταν μεγάλος μαέστρος του χιούμορ. Μπορούσε να μεταδώσει τη χαρά και στον πιο απελπισμένο άνθρωπο. Ο π. Γαβριήλ είναι το καύχημα των σύγχρονων αγίων.
Δεν πρέπει οι διωγμοί του π. Γαβριήλ να διεγείρουν τη σκέψη και να ξυπνήσουν πνευματικά τον γεωργιανό λαό;
Τον Γαβριήλ, αυτόν τον αληθινό πνευματικό, τον μεγάλο άγιο στη Γεωργία, δεν τον κοινωνούσαν. Και ποιοι; Οι ίδιοι Γεωργιανοί ιερείς! Ή μήπως από Γεωργιανούς δεσπότες δεν του είχε απαγορευτεί να τελεί τα καθήκοντα του; Χρειάζεται πολλή σοφία; Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους! Τι συνέβαινε; Δεν αντιλαμβάνονταν τον Γαβριήλ ή δεν τον άντεχαν; Αν πουν πως δεν τον καταλάβαιναν, εγώ θα σας πω το εξής: Αν ένας επίσκοπος ή ιερέας δεν αντιλαμβάνεται με τα μάτια του πνεύματος και της ψυχής την παρουσία του αγίου αλλά αρκείται στην εξωτερική του συμπεριφορά, δεν μπορεί να υπολογίζεται αυτός ο ιερέας ως πνευματικός πατέρας. Γιατί δεν βλέπει πνευματικά. Τέτοιοι ιερείς δεν μπορούν να ανεβάσουν τον αμαρτωλό στη Βασιλεία των Ουρανών, γιατί αυτοί εδώ στη γη δεν διακρίνουν τον φορέα της αγιοπνευματικής χάριτος.