Νά τη, πετιέται. Πετιέται ἀπό ‘ξαρχῆς κὶ ἀντριεύει, καὶ θεριεύει.

«“Ἡ πρὸς τὴν πατρίδα ἀγάπη μου…”

Δὲν εἶναι διαβατάρικο πουλί, ποὺ γιὰ μιὰ μέρα

σχίζει τὰ νέφη καὶ περνᾷ γοργὸ σὰν τὸν ἀγέρα,

οὔτε κισσός, π’ ἀναίσθητος τὴν πέτρα περιπλέκει

οὔτ’ ἀστραπή, ποὺ σβήνεται χωρὶς ἀστροπελέκι,

δὲν εἶναι νεκροθάλασσα, βοὴ χωρὶς σεισμό,

νιώθω γιὰ σέ, πατρίδα μου, στὰ σπλάχνα χαλασμό”»[1].

Δὲν ὑπάρχει, φίλοι μου, πατρίδα κάτω ἀπὸ τὸ ζυγὸ τοῦ δεσποτισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης.

Οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ρωμαῖοι δὲ γνώριζαν τίποτα πιὸ ἀγαπητό, τίποτα πιὸ ἱερὸ ἀπὸ τὴν πατρίδα.

Πίστευαν ὅτι, χρωστοῦν τὰ πάντα σ’ αὐτή… πὼς δὲν ὑπάρχει κάτι ἄλλο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἀξίζει κανεὶς νὰ πάρῃ ἐκδίκηση, παρὰ μόνον γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὸν πατέρα!

Θεωροῦσαν, πὼς δὲν πρέπει κανεὶς νὰ ἔχει ἄλλους φίλους, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φίλους τῆς πατρίδας… καὶ, ὅτι εἶναι ὡραῖο, ὅτι εἶναι γλυκὸ νὰ πεθάνῃ κανεὶς γιὰ νὰ τὴν ὑπερασπιστεῖ!!!

Ἡ Πατρίδα, εἶναι ἡ τροφὸς ποὺ προσφέρει τὸ γάλα της μὲ τόση εὐχαρίστηση, τόση ὅση νιώθουν αὐτοὶ ποὺ τὸ δέχονται… Εἶναι ἡ μητέρα ποὺ ἀγαπᾶ ὅλα της τὰ παιδιά… Ποὺ δὲν τὰ ξεχωρίζει, παρὰ μόνο ὅσο....
ξεχωρίζουν ἀπὸ μόνα τους… Ποὺ δὲν ἀντέχει νὰ ὑποφέρῃ καμμιὰ δυστυχία μέσα στὴν οἰκογένεια, παρὰ μόνο αὐτὲς ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφύγῃ• τὴν ἀρρώστια καὶ τὸ θάνατο!!!

Ἡ λέξη πατρίδα ἦταν μία ἀπὸ τὶς πρῶτες λέξεις ποὺ τὰ παιδιὰ ψέλλιζαν στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες!

Ἦταν τὸ πνεῦμα τῶν συζητήσεων… κυριαρχοῦσε στὴ γερουσία… ἦταν χαραγμένη στὰ μνημεῖα… δὲν εἶχαν τίποτα πιὸ πολύτιμο ἀπὸ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα… τὸ νὰ ἐργάζονται γι’ αὐτήν, ἦταν ἡ εὐτυχία καὶ ἡ δόξα τους!

Πήγαινε, γιέ μου, ἔλεγε ἡ μάνα, ἐξοπλίσου γιὰ νὰ ὑπερασπιστῇς τὴν πατρίδα καὶ γύρισε ἢ μὲ τὴν ἀσπίδα σου ἢ πάνω στὴν ἀσπίδα σου, δηλαδή, ἢ νικητὴς ἢ νεκρός.

Παρηγορήσου, ἔλεγε ἄλλη μάνα, σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς γιούς της, παρηγορήσου γιὰ τὸ πόδι ποὺ ἔχασες, γιατὶ δὲ θὰ κάνῃς οὔτε βῆμα χωρὶς νὰ σοῦ θυμίζῃ, ὅτι ὑπερασπίστηκες τὴν πατρίδα.

Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου πολλὰ πράγματα ἄλλαξαν, μαζὶ καὶ τὰ ἤθη. Πρὸς τὸ τέλος τῆς δημοκρατίας ἡ λέξη πατρίδα, πλέον, δὲν ἀναγνωρίζονταν παρὰ μόνον γιὰ νὰ τὴ λοιδορήσουν ἢ βεβηλώσουν!!!

Παρ’ ὅλ’ αὐτὰ καὶ μέσα σ’ αὐτὴ τὴν κατάρρευση τῆς διακυβέρνησης καὶ τῶν ἠθῶν, πάντα μένει καὶ λίγη μαγιά, ποὺ δὲν ἔχει χάσει, οὔτε ξεχάσει τί σημαίνει πατρίδα καὶ τί σημαίνει σεβασμὸς καὶ ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὸν πολιτισμό της… αὐτοὶ οἱ λίγοι παραμένουν σταθεροὶ καὶ ἀγωνιοῦν γιὰ τὸ καλὸ τῆς πατρίδας τους.

Γυρίζω πίσω στὴν ἱστορία καὶ φτάνω τὸν 1ο π.Χ ἕως 1ο μ.Χ αἰώνα, ἐποχὴ ὅπου στὴ Ρώμη αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Τιβέριος[2], ἄνθρωπος κατὰ πολλὰ διεστραμμένος, ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ξεχάσει κάθε ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα…

Ἔβλεπε κανεὶς τὴ ληστεία συνδεδεμένη μὲ τὴν ἐξουσία… τὴ μηχανορραφία καὶ τὴν ἴντριγκα νὰ διαφεύγουν ἀπὸ κατηγορίες… ὅλα τὰ πλούτη στὰ χέρια τῶν λίγων… μιὰ ὑπερβολικὴ χλιδὴ νὰ ἀποτελῇ προσβολὴ πρὸς τὴν ἀκραία ἀνέχεια… κάθε πολίτης νὰ ἀπαξιώνῃ τὸ γενικὸ καλό, καὶ νὰ ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὸ δικό του… ὅλες οἱ ἀρχὲς τῆς διακυβέρνησης νὰ ἔχουν διαφθαρῇ… ὅλοι οἱ νόμοι βασίζονταν στὴ θέληση τοῦ κυριάρχου… μιὰ καλυμμένη τυραννία, ποὺ ἀσκοῦνταν ὑπὸ τὸν ἴσκιο του, καὶ ἀλλοίμονο σὲ ὅποιον τὸ ἀντιλαμβανόταν!

Ἕξι τύραννοι, ἐξίσου βάναυσοι, σχεδὸν ὅλοι μανιακοί, συχνὰ ἠλίθιοι, προηγήθηκαν ἀπὸ τὸν Τραϊανὸ[3] στὸ θρόνο, ὅπου ἄφησαν πίσω τους συντρίμμια…

Γιὰ νὰ ὑπερβῇ ὅλ’ αὐτὰ καὶ νὰ ξαναζωντανέψῃ, ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπ’ τὰ συντρίμμια, ὁ Τραϊανὸς κατέστρωσε σχέδιο. Ἄρχισε λέγοντας στὸν Saburanus, πραιτοριανὸ ἀξιωματοῦχο, δίνοντάς του τὸ σύμβολο αὐτοῦ τοῦ ἀξιώματος, ποὺ ἦταν ἕνα ξίφος:

«Πάρε αὐτὸ τὸ ὅπλο, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιήσῃς πρὸς ὑπεράσπισή μου ἂν κυβερνάω σωστὰ τὴν πατρίδα μου, ἢ ἐναντίον μου ἂν συμπεριφέρομαι ἄσχημα». Ἦταν σίγουρος γιὰ τὶς ἐνέργειές του.

Ἀρνήθηκε τὰ χρήματα ποὺ δέχονταν οἱ νέοι αὐτοκράτορες ἀπὸ τὶς πόλεις.

Ἐλάττωσε σημαντικὰ τοὺς φόρους… ἔδωσε παροχὲς σὲ ὅλους τοὺς φτωχοὺς πολίτες… ἐμπόδισε τοὺς πλουσίους νὰ πλουτίσουν ὑπερβολικά… αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἔδωσε ἀξιώματα, δὲν εἶχαν παρὰ μόνο ἕνα μέσο γιὰ νὰ τὰ διατηρήσουν• φροντίζοντας γιὰ τὴν εὐτυχία τοῦ λαοῦ.

Ὁ κόσμος δὲν ἦταν πιὰ μαζεμένος…

Οἱ γυναῖκες χαίρονταν ποὺ εἶχαν δώσει παιδιὰ γιὰ τὴν πατρίδα…

Οἱ νέοι μιλοῦσαν μόνο γιὰ νὰ τὴν προβάλλουν…

Οἱ γέροντες ξαναέπαιρναν δυνάμεις γιὰ νὰ τὴν ὑπηρετήσουν…

Ὅλοι φώναζαν, εὐτυχισμένη πατρίδα! δοξασμένος ὁ αὐτοκράτορας!

Ὅταν τὴ θέση κατέλαβαν καινούρια τέρατα, ἡ διακυβέρνηση ξέπεσε πάλι… οἱ στρατιῶτες πούλησαν τὴν πατρίδα, δολοφόνησαν τοὺς αὐτοκράτορες γιὰ νὰ πάρουν νέα ἀμοιβή!!!

Ὁ Ἀββᾶς Κογιέρ, ἔχει μελετήσει ἀνθρώπους σὲ πολλὰ μέρη καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς τάξεις.

«Πολίτες», τοὺς εἶπε, «γνωρίστε τὴν πατρίδα!»

«Ὁ ἄνθρωπος τοῦ λαοῦ ἔκλαψε… ὁ δικαστὴς ἔσμιξε τὰ φρύδια του τηρώντας μιὰ σκυθρωπὴ σιωπή… ὁ στρατιωτικὸς ὁρκίστηκε… ὁ αὐλικὸς μὲ χλεύασε… ὁ τραπεζίτης μὲ ρώτησε ἂν ἦταν τὸ ὄνομα ἑνὸς καινούριου κτήματος… οἱ ἄνθρωποι τῆς θρησκείας, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ὁ Ἀναξαγόρας, δείχνουν μὲ τὸ δάκτυλο στὸν οὐρανὸ ὅταν τοὺς ρωτοῦν ποῦ εἶναι ἡ πατρίδα. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ δὲν τὴ χαίρονται καθόλου σ’ αὐτὴ τὴ γῆ».

Ἕνας εὐγενὴς ἔχει γράψει κάπου, ἴσως μὲ ὑπερβολικὴ πικρία, ὅτι: «στὴ χώρα του ἡ φιλοξενία ἔχει μετατραπεῖ σὲ πολυτέλεια… ἡ εὐχαρίστηση σὲ κραιπάλη… οἱ ἄρχοντες σὲ αὐλικούς… οἱ ἀστοὶ σὲ μικροαστούς. Ἂν εἶναι ὄντως ἔτσι, τί κρίμα, ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα δὲ θὰ μποροῦσε νὰ ξαναγεννηθῇ».

Τό «Κυλώνειον Ἄγος» μήπως ἐπαναλαμβάνεται, φίλοι μου;;;;;

Τὸ Παγκόσμιο Σύστημα, νοσεῖ θανάσιμα!!!

Ἡ ἄρχουσα πολιτικὴ τάξη, στερούμενη παντελῶς ἠθικῆς καὶ ὑποδουλωμένη ἀπόλυτα στὸ χρῆμα, βρίσκεται σὲ κατάσταση παράλυσης!!!

Ὁ λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος διέρχεται μιὰ καταλυτικὴ κρίση!!!

Οἱ πολίτες φτωχοποιοῦνται, διασύρονται καὶ ἐμπαίζονται… οἱ ἀρετὲς περιφρονοῦνται… οἱ συνειδήσεις δοκιμάζονται… οἱ θεσμοὶ ὑπονομεύονται… οἱ ἀξίες διαβρώνονται!!!

Ἡ διεθνὴς πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ τάξη, ὅπως φαίνεται πλέον ξεκάθαρα, δὲν μπορεῖ νὰ ἐνσαρκώσῃ τὰ ὁράματα τῶν λαῶν γιὰ εἰρήνη καὶ εὐημερία. Ἀντιθέτως, ἀνοίγει τὸ δρόμο γιὰ μιὰ παγκόσμια αὐταρχικὴ διακυβέρνηση!!!

Οἱ διεθνεὶς Ὀργανισμοί, δείχνουν ἀδύναμοι νὰ κάνουν πράξη τοὺς σκοποὺς γιὰ τοὺς ὁποίους ἱδρύθηκαν!!!

Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἀδυνατεῖ νὰ ἀναδείξῃ τὴν Εὐρώπη τῶν Ἐθνῶν, σὲ μιὰ Ἕνωση τοῦ πνεύματος, τῆς ἀνθρωπιᾶς καὶ τοῦ πολιτισμοῦ!!!

Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, ἡ Πατρίδα μας βαδίζει στὴν ἀπόλυτη καταστροφή.

Ἡ Ἑλλάδα μας, χωρὶς πνεῦμα, χωρὶς ἠθική, παρασυρμένη ἀπὸ ἀνίκανους πολιτικούς, μὲ μιὰ δῆθεν δημοκρατία, σέρνεται στοὺς σακατεμένους δρόμους μιᾶς ἀπάνθρωπης καὶ ἀνήθικης Εὐρώπης!

Ἡ Παιδεία ἐκπέμπει σῆμα κινδύνου, διαλύεται!

Ἡ Ἐκκλησία, διασύρεται καὶ περιφρονεῖται. Ἡ δὲ θεσμική Της ὑποβάθμιση ἐπιδιώκεται ἀπροκάλυπτα ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες!

Οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις καὶ τὰ Σώματα Ἀσφαλείας ἀπαξιώνονται!

Ἡ πάλαι ποτὲ δοξασμένη Ἑλλάδα τῶν Ἑλλήνων ἀμαχητὶ ἀλλάζει κάτοχο.

Ἡ ζηλευτὴ πατρίδα μας ξεπουλιέται ὁλοκληρωτικά!

Σήμερα ἡ Ελλάδα »ἀλλάζει χέρια», ἐξ’ αἰτίας τῆς ἐγκληματικῆς πολιτικῆς τῶν κυβερνήσεων τῶν τελευταίων χρόνων!

Ὅλοι αὐτοί »Εἰς τὴν συνείδησιν τοῦ λαοῦ, εἶναι ὅλοι ἔνοχοι Ἐσχάτης Προδοσίας» γιὰ τὴν Πατρίδα… γιὰ τὴ Δημοκρατία… γιὰ τὸ Λαό…!

Ἰδοῦ τί ἔγραφε ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης γιὰ τοὺς πολιτικούς:

«Τί ἐγέννησε τὴν πολιτικήν;

Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκεν τὴν πείναν. Ἡ πείνα παρήγαγε τὴν ὄρεξιν. Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τὴν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν ληστείαν. Ἡ ληστεία ἐγέννησε τὴν πολιτικήν. Ἰδοῦ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου…»[4].

Στὴ ζωή μας, ἔχουμε συναντήσει, συναντοῦμε καὶ θὰ συναντοῦμε διπρόσωπους ἀνθρώπους, διπρόσωπες ψυχὲς πίσω ἀπὸ καλὰ φορεμένες μάσκες… Ἀνθρώπους ποὺ δὲν ὑπολογίζουν ποτέ, τίποτα καὶ κανέναν, οὔτε καὶ τὴν ἴδια τους τὴ μάνα… Ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἕνα καρφιτσωμένο χαμόγελο καὶ μόλις γυρίσουμε τὴν πλάτη μας, τὸ πετᾶνε στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων… Ἀνθρώπους ποὺ ἄλλα λένε μπροστά μας καὶ ἄλλα ἀπὸ πίσω μας… Ἀνθρώπους ποὺ πολὺ εὔκολα θὰ μᾶς μαχαιρώσουν κρυφά, πισώπλατα καὶ στὴ συνέχεια, ἔχουν τὸ θράσος, νὰ μᾶς ρωτοῦν ποῦ ἀκριβῶς χτυπήσαμε καὶ ἂν πονᾶμε… Ἀνθρώπους, χμμμ! ὁ Θεὸς νὰ τοὺς κάνῃ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μέσα στὴν ψυχή τους ἔχουν σαπίλα. Ξεπουλοῦν κάθε ἱερὸ καὶ ὅσιο… νομιμοποιοῦν τὴν ἀνηθικότητα… βαπτίζουν τὸ σωστὸ λαθὸς καὶ τὸ λάθος σωστό… τὸ ναὶ ὄχι καὶ τὸ ὄχι ναί…

Ἀνθρώπους ἀνασφαλείς, πνευματικὰ ἀρρώστους, ἀχάριστους, ἀδύναμους νὰ ἀντικρύσουν τὸ πρόσωπό τους χωρὶς τὴ μάσκα. Ἀνειλικρίνεια σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο!!!

Φίλοι μου! ὅσοι πιστεύουμε ὅτι, ἡ Χώρα μας πρέπει νὰ μείνῃ Ἑλληνικὴ καὶ Ὀρθόδοξη… ὅτι πρέπει νὰ ἀνακτήσουμε τὴ χαμένη μας ἀξιοπρέπεια καὶ ὑπερηφάνεια… ὅσοι ἀγανακτοῦμε βλέποντας νὰ πωλεῖται κάθε ὑλική, πνευματικὴ καὶ πολιτιστική μας περιουσία… ὅσοι δὲν ἀνεχόμαστε τὸν καθημερινὸ βιασμὸ τοῦ Συντάγματος, τὴ γελοιοποίηση τοῦ Ἐθνικοῦ μας Κοινοβουλίου καὶ τὴν ἀπαξίωση τῆς Δημοκρατίας μας… ὅσοι ἀνησυχοῦμε γιὰ τὸ δημογραφικό μας πρόβλημα καὶ θέλουμε ἡ Ἑλληνικὴ Οἰκογένεια νὰ ἐπιστρέψῃ στὰ πρότυπα τοῦ βασικοῦ κυττάρου τῆς κοινωνίας… ὅσοι δὲν ἀνεχόμαστε ἄλλο τὰ ψέματα καὶ τὶς κοροϊδίες… ὅσοι πιστεύουμε ὅτι χρωστᾶμε στοὺς προγόνους μας καὶ στὶς ἑπόμενες γενιές, ὅτι »χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν, θά ‘ρθοῦνε, θὰ περάσουν»… ὅσοι δακρύζουμε ὅταν ὑψώνεται ἡ Σημαία μας… Φτάνει πιά! Ἂς σταματήσουμε νὰ γλείφουμε ἐκεῖ ποῦ φτύνουμε, ὥστε νὰ παραδώσουμε μιὰ Πατρίδα στὶς νεώτερες γενιές, ὑπερήφανη, μὲ ἀξίες ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν ἐλληνορθόδοξη παράδοσή μας, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο, στὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ στηρίζεται ὁ ἰδανικὸς τρόπος ζωῆς τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας!!!

Γιὰ νὰ ἔχουμε ἕνα ὄνειρο, νὰ ξαναδοῦμε τὴν Πατρίδα μας ὅπως τῆς ἀξίζει!!!

Γιὰ νὰ δοῦμε τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία νὰ φωτίζουν εἰρηνικὰ ὅλο τὸν κόσμο!

«Τὴ Ρωμιοσύνη, φίλοι μου, δὲν πρέπει νὰ τὴν κλαῖμε. Ἐκεῖ ποὺ πάει νὰ σκύψῃ, μὲ τὸ σουγιὰ στὸ κόκκαλο, μὲ τὸ λουρὶ στὸ σβέρκο, νά τη! Νά τη, πετιέται. Πετιέται ἀπό ‘ξαρχῆς κὶ ἀντριεύει, καὶ θεριεύει»[5].

Στοχαστής

________________________________________

[1] Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης. ΝΕΑΝΙΚΑ – ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ – ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ. ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ 1848;-1879;. Ἡ πρὸς τὴν πατρίδα ἀγάπη μοῦ

[2] Τιβέριος (Ἰούλιος Καίσαρ Αὔγουστος) (Tiberius Julius Caesar Augustus) (42 π.Χ. – 37 μ.Χ.). Ρωμαῖος αὐτοκράτορας (14 – 37 μ.Χ.). Ἦταν ἀπόγονος μιᾶς ἀπὸ τὶς ἐπιφανέστερες ἀριστοκρατικές οἰκογένειες τῆς Ρώμης, τοὺς Κλαυδίους, καὶ ἔζησε τὴν ἀποφασιστικότερη καμπὴ τῆς ἱστορίας της. Γνωστὸς γιὰ τὶς σεξουαλικὲς διαστροφές του.

[3] Τραϊανός, Μᾶρκος Οὔλπιος (Marcus Ulplus Traianus) (53 – 117 μ.Χ.). Ρωμαῖος αὐτοκράτορας (Imperator Caesar Nerva Traianus Augustus, 98 – 117), ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ ὁποίου τὸ Ρωμαϊκὸ κράτος ἀπέκτησε τὴ μεγαλύτερη ἐδαφική του ἔκταση. Γιὸς τοῦ διακεκριμένου Ρωμαίου ἐπαρχιώτη πατρικίου Μάρκου Οὐλπίου Τραϊανοῦ. Ἐπίσημα χαρακτηρισμένος ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκὴ Σύγκλητο ὡς optimus princeps (ὁ καλύτερος ἡγεμόνας).

[4] «Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν». Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

[5] “18 Λιανοτράγουδα τῆς πικρής πατρίδας”. Τη ρωμιοσύνη μην τὴν κλαις – 1974. Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος