Άγιε
του Θεού Νεκτάριε, Συ που τόσον ευλαβώς ελάτρευσες την Παρθένον Μαρίαν, την
Μητέρα του Κυρίου μας, γενού ταπεινός ικέτης Της, διά να σκέπη και περιφρουρή
το Έθνος ημών και φέρη σ’ όλο τον κόσμον ειρήνην, ομόνοιαν και αγάπην, προς
δόξαν του Ονόματος της Παναγίας Τριάδος. Αμήν.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Σαρακοστή του 2018 με τους τοκογλύφους να λυσσάνε για προαπαιτούμενα βλ. e-πλειστηριασμούς και μελλοντικές μεταρρυθμίσεις βλ. κάρτα.
Άλλωστε όλοι και όλα για αυτήν την περιβόητη κάρτα δουλεύουν.
« Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου …» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο που θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε μέσα. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει … «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος.»....
Από το βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄: «Πνευματική αφύπνιση», ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΚΑΙ όμως ο Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός είναι μοναδικό μελλίσι με αυθεντικότητα και καθαρό δίχως μεταλλάξεις και τερατογεννέσεις ιδεών.
Παράγει καθαρό μέλι και κερί διαχρονικά για την ανθρωπότητα.
Σαρακοστή του 1821 – Σαρακοστή του 2018 και οι Έλληνες ενώπιον των ευθυνών τους.
Αυτό το κερί της ρωμαίικης κερήθρας που ενώνει και κολλάει ανθρώπινες ψυχές και φτιάχνει αριστουργήματα ποθούσε ο Γέρος του Μοριά και ο Στρατηγός Μακρυγιάννης μαζί με το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ που το έβλεπαν από τότε μαζί με την κακία των διεθνών δανειστών της Ελλάδος από τότε.
«Ήταν ο καιρός που ο αυτοκράτορας στην Πόλη είχε αποφασίσει να χτίσει την Αγία Σοφία. Είχε καλέσει τον πρωτομάστορα, και ο τελευταίος είχε κάνει ένα σχέδιο και ύστερα και άλλο και ύστερα και άλλα σχέδια,
πώς να χτιστεί η μεγάλη εκκλησία . Κανένα όμως από αυτά τα σχέδια δεν ευχαριστούσε το βασιλιά. Ήθελε κάτι άλλο, πολύ πιο σπουδαίο. Και ο πρωτομάστορας κάθε μέρα προβληματιζόταν και πιο πολύ και σκεφτόταν τι νέο σχέδιο να φτιάξει.
Μια Κυριακή, την ώρα που τελείωνε η λειτουργία, ζύγωσε πρώτος ο αυτοκράτορας να πάρει το αντίδωρο, εκείνο όμως του ξεφεύγει από το χέρι και πέφτει κάτω. Μια στιγμή αργότερα παρουσιάζεται μια μέλισσα που φτεροκοπούσε προς το ανοιχτό παράθυρο, κρατώντας το πεσμένο αντίδωρο του αυτοκράτορα. Βγάζει αμέσως διαταγή ο βασιλιάς ότι όσοι έχουνε μελίσσια να τ΄ανοίξουνε και να ψάξουν, για να βρεθεί το αντίδωρο. Ψάχνει και ο πρωτομάστορας στα δικά του μελίσσια και τι βλέπει;
Είχανε κάτσει οι μέλισσες μέρες πριν και είχανε φτιάξει με το κερί μέσα στην κυψέλη μιαν εκκλησία πανέμορφη και σκαλιστή και μεγαλοπρεπή, που δεν είχε όμοιά της σ΄ ολόκληρη την Οικουμένη.
Όλες οι λεπτομέρειες είχανε γίνει στην εντέλεια μέσα κι έξω στην εκκλησία. Η πόρτα της ανοιχτή, ο τρούλος έτοιμος οι κολώνες στη θέση τους, ως και η Αγία Τράπεζα τελειωμένη. Την είχαν αποτελειώσει σ΄ όλα της την εκκλησία, και επάνω στην Αγία Τράπεζα της είχε φέρει εκείνη η μέλισσα και είχε αποθέσει το αντίδωρο του βασιλιά.
Είδε την εκκλησιά ο πρωτομάστορας και θαύμασε το τέλειο σχέδιό της. Την είδε κατόπιν και ο αυτοκράτορας και ήταν όλος χαρά. Το σχέδιο που είχανε φτιάξει οι μέλισσες, έγινε το σχέδιο που χτίστηκε η Αγία Σοφία!!!»
Να το γνωρίζουμε αδελφοί
Το κερί της ρωμαίικης κερήθρας εκτός από αρχιτεκτονικά αριστουργήματα πυροδοτεί με το άναμμα του στα μανουάλια και ψυχές ηρώων.
« Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα.»
Και όμως θα φτάναμε ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ λέγει ο Γέρος του Μοριά συνεχίζοντας να λέει
« Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον
και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη.»
« Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε!»
Απόσπασμα από τον Λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα.
Τι συμβαίνει σήμερα;
Σήμερα αντί για καθαρά κεριά ανάβουμε τις προσευχές μας με παραφίνες διότι συμβαίνουν στις μέρες μας ¨θάματα και πράγματα¨.
« Μου είπε ότι θα ΄ρθουνε βρωμερά έθνη αναντίον της πατρίδος και θρησκείας, να είστε προσεχτικοί και μεγάλη ομόνοια αναμεταξύ σας, και όταν να ιδείς τίποτας, τελειώνοντας αυτό να κινηθείς με όσους μπορέσεις…» σελ. 147 -148
Στρατηγού Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα» Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας
Μπορεί όμως το μελισσοκέρι της ρωμαίικης κερήθρας να αναμιχθεί με παραφίνες;
Θα ήταν σκέτη δυστυχία σαν αυτή που μας περιβάλλει διότι κάποιοι ετόλμησαν και το νόθευσαν.
«Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: το 2000 ¨Π.: Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να προσφέρει η Ορθοδοξία σε μία ενωμένη Ευρώπη και γενικά σ’ όλον τον κόσμο;
Σ.Σ.Ρ: Να σας πω• πολύ αμφιβάλλω ότι θα έχουμε ποτέ ενωμένη την Ευρώπη ή όλο τον κόσμο.
Πιστεύω όμως ότι στο πρόβλημα της ενότητας των λαών η Ορθοδοξία προσφέρει μια άριστη επίλυση, επειδή κατ’ αρχάς, δεν προβάλλει τον εθνικισμό καθόλου.
Αλλά και διότι δίδονται από αυτήν ευρύτερες και πιο ελεύθερες απόψεις σε σύγκριση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Όλα αυτά με γεμίζουν με την πεποίθηση ότι η Ορθοδοξία έχει μπροστά της ένα βέβαιο και πολύ καλό μέλλον.»
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΛΟΓΟΥ ΣΕΡ ΣΤΗΒΕΝ ΡΑΝΣΙΜΑΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ» (τεύχος 4ο, ΔΕΚ. 2000 – ΜΑΡΤ. 2001)
Και τώρα πως θα σωθούμε αφού και κερί καθαρό δεν έχουμε και ορατό και αόρατο πόλεμο έχουμε και πολιτικούς δεν έχουμε;
«Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Χρειαζόμαστε την πνευματική μετριοφροσύνη»
« Διανόηση, πολιτική και πίστη στα Θεία, λοιπόν, μπορούν να βαδίζουν μαζί;
Όλοι όσοι θέλουν να επηρεάσουν άλλους ανθρώπους ασκούν πολιτική, και είναι πολιτικοί.
Πολιτική σημαίνει να προσπαθείς να οργανώσεις την ΠΟΛΙΤΕΙΑ με ένα νέο τρόπο σκέψης.
Οι Άγιοι είναι Πολιτικοί.
Ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορείς να διαχωρίσεις την πίστη προς τους Αγίους από τη διανόηση.
Αποτελεί παράδειγμα η πόλη σας, η Θεσσαλονίκη. Ήταν πολύ φημισμένη για τους διανοητές της, ειδικά στα ύστερα βυζαντινά χρόνια.
Αλλά είχε και βοήθεια από τους στρατιωτικούς της που, όπως ο Άγιος Δημήτριος, που έρχονταν να τη σώσουν στη σωστή στιγμή.
Η πίστη στους Αγίους σου δίνει κουράγιο να υπερασπιστείς την πόλη από τις επιθέσεις, όπως έκανε κι ο Αη-Δημήτρης.»
« Τι γνώμη έχετε για τους νεοέλληνες;
-Υπάρχει ακόμη ζωντανή στο λαό αυτή η γρήγορη κατανόηση των πραγμάτων και των καταστάσεων.
-Υπάρχει έντονη επίσης, η άλλη ποιότητα των Βυζαντινών: η ζωηρή περιέργεια.
-Και οι νεοέλληνες έχουν, όπως είχαν κι οι Βυζαντινοί, αντίληψη της σημασίας τους στην ιστορία του πολιτισμού. Όλα αυτά δείχνουν μία ιστορική ενότητα»
Πηγή: www.flash.gr , «Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Χρειαζόμαστε την πνευματική μετριοφροσύνη», 6/11/2000, Επιμέλεια-Επιλογή αποσπασμάτων: Λαμπρινή Χ. Θωμά http://www.e-istoria.com/57.html
ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ του 2018 και ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ φύλαξε για τις μέρες μας με την έναρξη γεωπολιτικών γεγονότων και ανατροπών δαιμονικών παγίδων την Ρωμαίικη Κερήθρα από καθαρό κερί για να επανευαγγελίσει αυτή την ρημαγμένη ανθρωπότητα με ΠΝΕΥΜΑ από εκεί που δεν το περιμένει κανείς και από αυτούς που θεωρούνται σήμερα ¨δούλοι των μνημονίων¨, όπως και το 1821 .
«…Τότε μου λέγει (σ.σ. ο Θεός): Μην κλαις, Γιάννη, και όσα περικαλιέσαι, και την πατρίδα σου θ’ αναστήσω και την θρησκεία σου και γενικώς την ανθρωπότη, με τον καιρό τους, Γιάννη, δεν είναι η ώρα η διορισμένη ακόμα. και θα ιδείτε, όλοι όσοι πηγαίνουν κόντρα της θελήσεώς μου. και δικούς σας και άλλους, θα σας λευτερώσω από τους αναθεματισμένους και θα σας δώσω την μεγάλη κορόνα»! σελ. 139
Στρατηγού Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα»
¨ΕΓΕΡΘΕΙΤΕ¨ μαζέψτε ηρωικές καρδιές.¨ ¨Το χρωστάτε στην Εκκλησία και την Πατρίδα να μείνετε ζωντανοί¨.
¨Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ .¨
¨Είμαστε οι σπίθες και πρέπει να γίνουμε μια φωτιά.¨ ¨Είμαστε οι φωνές και πρέπει να γίνουμε μια κραυγή.¨ ¨Όταν η αγάπη και το καθήκον είναι ένα τότε είναι ευλογημένα.¨
¨Ο Έλληνας δεν είναι ο ηττημένος της ζωής.¨
¨Πιστέψτε κάθε ημέρα που ξημερώνει έχει πολλές ελπίδες για ζωή.¨
Καλή ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ πάμε για τον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ του 2018
Με Πίστη και Ελπίδα
Δεξιά του, πρώτος από αριστερά, ο Βαρύτονος Ευάγγελος Μαγκλιβέρας.
Αριστερά του, τρίτος από αριστερά, ο Τενόρος Κώστας Σάμιος.
Τελευταίος δεξιά ο Έμπορος Τσαλίκης.
Στην 2η σειρά, πρώτος από αριστερά ο Δημοσιογράφος Δ.Γαλερίδης.
Δεύτερος, ο Υπουργός Γεώργιος Καρτάλης.
Τρίτος, ο Καθηγητής Δ. Θιβαδόπουλος.
Τέταρτος, ο Συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς.
Πεμπτος, ο Βιομήχανος Συμεόνογλου.
Έκτος, ο Δημοσιογράφος Κώστας Μάγιερ
Όλοι, όταν ο ολοκληρωτισμός έφθασε στο μη περαιτέρω, δεν “σφύριξαν” αδιάφορα αλλά έκαναν το καθήκον τους.
Όλοι πολέμησαν στην 1η γραμμή.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας όταν τραυματίσθηκε στη μάχη και έγινε καλά, ζήτησε να επανέλθει στην γραμμή του πυρός.
Συγγενεύει βλέπετε το θάρρος της Σκηνικής Πράξης και το θάρρος του πολέμου, με αυτό που διατυπώνει ο Θουκυδίδης στο Τέταρτο Βιβλίο της Ιστορίας του: “Η Στοιχειώδης Λογική απαιτεί Απερισκεψία Ευέλπιδος” !!! (Δ 10.1) (Εύελπις, ο άνθρωπος των καλών ελπίδων, ο νεαρός δηλαδή ανθρώπος.)
Απερισκεψία ευέλπιδος λοιπόν απαιτεί -πέρα από την εμβριθή γνώση του αντικειμένου- και και το Πεδίο της Σκηνής (δε βγαίνεις αλλοιώς να παίξεις!) και το Πεδίο της Μάχης στο “Θέατρο του Πολέμου” όπως πολύ εύστοχα έχει ονομάσει τα πεδία των μαχών η ανθρωπότητα (Theaters of War).
Και μια και ο λόγος για το «Θέατρο του Πολέμου», να αναφέρουμε κι άλλους πρωταγωνιστές του:
Ο Ηθοποιός και πολύ αγαπητός μας Διονύσης Παπαγιαννόπουλος πολέμησε σαν υπολοχαγός κ χαρακτηρίσθηκε πολέμαρχος της 1ης γραμμής.
Ο Ηθοποιός και λατρευτός μας Ντίνος Ηλιόπουλος ως Ασυρματιστής Πυροβολικού 1ης γραμμής.
Ο Ηθοποιός και μοναδικός μας Παντελής Ζερβός ως λοχίας 1ης γραμμής.
Ο Ηθοποιός, με την ξέχωρη κι αυτός θέση του στις καρδιές μας Νίκος Σταυρίδης ως τραυματιοφορέας 1ης γραμμής.
Ο Ηθοποιός και αγαπητός της εποχής εκείνης Δήμος Αυγείας, που καταγράφεται ότι ως καταδρομέας κολύμπησε στο παγωμένο νερό με το μαχαίρι στο στόμα και έκοψε τα καλώδια των εκρηκτικών, μιας παγιδευμένης από τον εχθρό σημαντικής γέφυρας, επιτρέποντας έτσι την προέλαση του Ελληνικού στρατού στην Κορυτσά, η απελευθέρωση της οποίας σηματοδότησε την αποφασιστική καμπή για την συντριβή των φασιστικών δυνάμεων.
Παρασημοφορήθηκε και συνέχισε να πολεμά μέχρι που σκοτώθηκε, πιστός στον υψηλό προορισμό του ρόλου του.
Ο Ηθοποιός και επίσης αγαπητός της εποχής εκείνης Πάνος Κυριακόπουλος, έπεσε πολεμώντας στον Αυλώνα.
Καταγράφεται ότι οι απώλειες του Αυγεία και του Κυριακόπουλου, ήταν οι μεγάλες θεατρικές απώλειες της εποχής. Για τον Κυριακόπουλο μάλιστα ο ηθοποιός, συγγραφέας και δημοσιογράφος Χρήστος Πυρπασόπουλος, συγκλονισμένος αναφέρει στους στίχους του: «έπεσε. ο φτωχός ο θεατρίνος. ο άξιος Πολεμιστής. ανδρικά στη μάχη. του Θεάτρου του Πολέμου. Πρωταγωνιστής.»
Οι Ηθοποιοί μας Θάνος Κωτσόπουλος, Μάνος Κατράκης,Λυκούργος Καλλέργης, Στέλιος Βόκοβιτς, Γκίκας Μπινιάρης, Νάσος Χριστογιαννόπουλος, Φροίξος Θεοφανίδης, Μάκης Τζίνης, Στέφανος Πήλιος, κ.ά. που τους βλέπουμε ακόμη στις μοναδικές Ελληνικές ταινίες ή τους ακούμε στα εξαίσια Θεατρικά του Τρίτου προγράμματος στο Ραδιόφωνο, όλοι στρατιώτες και πρωταγωνιστές της 1ης γραμμής.
Μαζί και μ’άλλους ανθρώπους της Τέχνης, όπως ο Τενόρος Γ. Τουμπακάρης, που έπεσε ηρωικά και «με απερισκεψία ευέλπιδος» μαχόμενος, ή ο θεατρικός συγγραφέας και γενικός γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου Άγγελος Τερζάκης, που καταγράφεται ότι παρέμεινε στη ζώνη του πυρός ως το τέλος του πολέμου, ή οι αγαπημένοι μας συγγραφείς και ποιητές:
Νίκος Καββαδίας, Νίκος Εγγονόπουλος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Άρης Δικταίος, Τάκης Σινόπουλος, Λουκής Ακρίτας, Γιώργος Σαραντάρης, Αστέρης Κοββατζής, Άγγελος Βλάχος, Ανδρέας Καραντώνης, Στέλιος Ξεφλούδας, Γιάννης Μπεράτης,κ.ά. ή οι ζωγράφοι-σκηνογράφοι, μοναδικοί και αγαπητοί Σπύρος Βασιλείου και Γιάννης Τσαρούχης, που κρατούσε στα χέρια του πάντοτε μια εικόνα της Μεγάλης Μάνας και ζωγράφισε την Παναγία της Νίκης.
Όλοι αυτοί μπορούν να πουν: «.έζησα το θαύμα.» όπως λέει ο Ανθυπολοχαγός Οδυσσέας Ελύτης για τον εαυτό του.
Γράφει:
«Δεν απέμενε παρά να κρατήσω τον όρκο μου και να δώσω υπόσταση στον Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, αυτόν που είχε δοκιμαστεί σε όλα τα ανεβοκατεβάσματα της Ελληνικής Ιστορίας και που προχωρούσε ολοένα για να φτάσει μέσα και πέρα από το θάνατο.»
«Από το άλλο μέρος, έγινε αιτία ο πόλεμος να συνειδητοποιήσω τι είναι ο αγώνας, ο ομαδικός πλέον και όχι ο προσωπικός. Θέλω να πω τι σημαίνει να μάχεσαι και συ.»
«Χωρίς την εμπειρία αυτή, πιστεύω δεν θα μου είχε ανοιχτεί ο δρόμος για το «Άξιον Εστί». »
Ατενίζοντας με δέος και όχι ψευτο-επετειακά, τους δικούς μας αυτούς ανθρώπους που είχαν συνηθίσει και είχαν ιδανικό τους το να μάχονται, προβάλουμε ένα μόνο ακόμη παράδειγμα από την αρχική μας, πάρα πολύ διδακτική φωτογραφία του πολέμου που παραθέτουμε:
Τον συγγραφέα Γιώργο Θεοτοκά (τέταρτο από αριστερά, στην πίσω σειρά) που έβαλε μέσον(!) για να πάει να πολεμήσει στην 1η γραμμή.!!! Μάλιστα! για να πολεμήσει τους εισβολείς, έβαλε μέσον! και συγκεκριμένα ως μέσον του για τον σκοπό αυτό ενεργοποιήθηκε ο τότε Στρατηγός Σέργιος Γυαλίστρας.
Επομένως, αν συγκρίνουμε την ευρωστεία του πνεύματος αυτού, με την ασθενικότητα του σημερινού, εύκολα θα συμπεράνουμε ότι η όποια κρίση έχει την αιτία της στην άλωση του μυαλού, στην καχεκτικότητα ψυχών σκοτισμένων, από αλλότρια και ανύπαρκτα ιδεολογήματα, ξένων προς το θαύμα και την προέλαση της αληθινής ζωής και τέχνης που επιμένει να ορθώνεται και να ζητά «Αέρααααααα!!!»
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη μέσω ΑΒΕΡΩΦ.
Ἰωάννου Κυπριανοῦ
Ἡ Πατρίδα μου
Ξένε, τί νά σοῦ πῶ γιά τήν Πατρίδα μου!
Σέ κάθε της γωνιά, ὅπου κι ἄν τρέξης,
θἄβρης χιλιάδες θάματα. Καί μάθε το:
Δέν θἄφταναν ἑκατομμύρια λέξεις:
Γιά νά μπορέσω τόσες χάρες κι ὀμορφιές
νά κάτσω νά τίς ἀντιστορήσω!…
Τά δάση, τίς πλαγιές, τά κλεισορρέματα
μέ λόγια δέν μπορῶ νά ζωγραφίσω.
Τί νά σοῦ πῶ γιά τό δικό μας οὐρανό!
Ὅσες κι ἄν γύρισες ἐσύ πατρίδες,
τέτοιο γαλάζιο χρῶμα, τέτοιο χρυσοφῶς
ἔ! δίχως ἄλλο, πουθενά δέν εἶδες!
Ἀμέ γιά τά ποτάμια, γιά τή θάλασσα,
πού τήν Πατρίδα μου περικυκλώνει,
γιά τά νησάκια τά μαργαριτάρια της,
γιά τά βουνά της τά γεμάτα χιόνι!
Τί νά σοῦ πῶ γιά τίς πηγές πού τραγουδᾶν
τ’ ὁλόδροσό τους, ξένε μου, τραγούδι!
Ἄχ, στήν Πατρίδα μου, στόν κάμπο στά βουνά,
σέ κάθε σπιθαμή κι ἕνα λουλούδι!
Σέ κάθε σπιθαμή θέ νἄβρης, ξένε μου,
ἄν σκύψης ὡς τῆς γῆς, καί μιά σταγόνα
αἷμα! Ποτάμι χύθηκε ἀπ’ τίς φλέβες μας
σέ κάθε τῆς Πατρίδας μας ἀγώνα!
Θά δῆς ἀκόμα, μές σέ καθεμιά καρδιά,
–κι ἄς εἶσαι ἕνας περαστικός διαβάτης–
τή φλόγα πού δέ σβήστηκε ποτέ-ποτέ,
καί Πίστη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τ’ ὄνομά της.
Λοιπόν, τί νά σοῦ πῶ γιά τήν Πατρίδα μου!
Ἑκατομμύρια λέξεις στήν ἀράδα
δέν θἄφθαναν νά δώσω τήν εἰκόνα της…
Κι’ ὅμως φτάνει μιά λέξη μόνο: Ἑλλάδα!
Ξένε, τί νά σοῦ πῶ γιά τήν Πατρίδα μου!
Πηγή: ΕΛΑΦΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου