Οι χωρίς κατοικία αόρατοι ερημίτες

 


Μια περιοχή του Αγίου Όρους Άθω, η οποία εκτείνεται από την μικρή Αγιάννα μέχρι την Σκήτη της «Γλωσσίας», πολύ μεγαλη έκταση γεμάτη δέντρα και πυκνά δάση, αυτή είναι και λέγεται «Έρημος του Άθω». Εκεί, κατά καιρούς, σε πολύ λίγους κατοίκους της περιοχής αυτής, κάνουν την εμφάνισή τους σεβάσμιοι στην όψη και....

αποσκελετωμένοι Ασκητές, αλλά αυτοί, κατά κοινή ομολογία, είναι τελείως γυμνοί από ενδύματα υλικά, αλλά καλύπτονται από τη χάρι του θεού.

Έτσι σε ένα αγιορείτικο περιοδικό, που κυκλοφορούσε με τον τίτλο «Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη» από το 1930 έως το 1938, ο για­τρός Σπυρίδων ή Αθανάσιος Καμπανάου, Μοναχός και αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, έγραφε για τους αόρατους γυ­μνούς και χωρίς κατοικία αυτούς Μοναχούς ότι, «πολλά πράγματα γνωρίζει το τα πάντα εφόρων όμμα», «περί δε των αοίκων, που βρί­σκονται στα κρύα νερά, τί να πώ; Το πανέφορον όμμα ξέρει την πολιτεία τους».

Ο Πάτερ Γεράσιμος Μοναχός Μενάγιας που ήταν πρώτα χη­μικός και έγινε ησυχαστής και κάτοικος της ερήμου του Αγιοβασίλη, είχε αδελφική φιλία με τον γιατρό της Λαύρας Αθανάσιο Καμπανάου, όταν είδε να δημοσιεύει αυτά τα πράγματα στο περιοδικό της Αγιορείτικης Βιβλιοθήκης, του έκανε σύσταση, και παρατήρηση, να μην κάνει τέτοιες δημοσιεύσεις και γράφει πράγματα αμάρτυρα, τα οποία πιθανόν να προκαλέσουν δυσπιστίες και γέλωτες σε βάρος της Μοναχικής πολιτείας του Αγίου Όρους.

Στις παρατηρήσεις αυτές ο γιατρός Π. Αθανάσιος απήντησε όπως συνήθιζε να λέει: «Καλέ μου άνθρωπε κι αγαπητέ μου αδελ­φέ, δεν μπορώ να μη γράψω και να μη δημοσιεύσω αυτά τα οποία ήλθεν άνθρωπος και μου είπε, οτι «θα αρρωστήσω καί θα πεθάνω».

Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Γερο - Αντώνης από τον «Άγιο Πέτρο». Στον άνθρωπο αυτό, οι αόρατοι εκείνοι Ασκηταί είπαν «να πας και να πεις στον γιατρό ότι σε λίγο θα ἀρρωστήσει και θα πεθάνει και γι' αυτό θα πρέπει να ἑτοιμαστεῖ». Ο δε Γερο - Αντώνης, αφού είπε στον γιατρό εκείνα που του είχαν πει οι αόρατοι Ασκη­τές, του έδειξε και ένα σταυρό ξύλινο, τον οποίον έδωσαν οι Ασκητές εκείνοι. Στο σταυρό αυτόν επάνω ήταν σκαλισμένα τα γράμμα­τα «Μακάριος Ιερομόναχος».

Αυτά για απάντηση έγραψε, στον Αγιοβασιλιάτη χημικό Γε­ράσιμο Μοναχό, ο γιατρός Π. Αθανάσιος και υστέρα από λίγο χρο­νικό διάστημα αρρώστησε και χωρίς καμμιά βαρειά ασθένεια κοιμή­θηκε, ο Π. Αθανάσιος, τον αιώνιο ύπνο, αφού πρώτα απεκάλυψε και δημοσίευσε ότι υπάρχουν και περιφέρονται από τόπου εις τόπον στην Έρημο του Άθω, οι Άγιοι αυτοί Ασκητές και ερημίτες Μοναχοί, προς δόξαν Θεού καί ψυχική ωφέλεια των Μοναχών κατοίκων του Αγίου Όρους.

Ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως να σου δώση υπομονήν και θωπείαν παρηγορίας προς τόνωσιν και συνέχισιν του αγώνος. Μη βλέπης, παιδί μου, μόνον τα παρόντα αλγεινά, αλλά «ύψωσον τους οφθαλμούς σου, ως το απογεγαλακτισμένον επί την μητέρα αυτού» και ίδε: «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι ημίν» ( Ρωμ. 8,18 ), τοις ποθούσιν την επιφάνειαν του Χριστού μας. Μη μετράς μόνον τους πόνους, αλλά φιλοσόφησε και την αντιμισθίαν, διότι ουχί δίκαιος ο Θεός; Ο Θεός, σου υστέρησε την ανακούφισιν την εκ της υγείας των ποδών σου, ουχί ίνα σε αξιώση «αγαλλομένω ποδί» να εορτάσης εκεί, εις την άνω Ιερουσαλήμ, την μεγίστην ανάστασιν της ψυχής σου; Ναι, αληθώς, περί τούτου βοά άπασα η Γραφή. Βάδιζε, παιδί μου, εν Χριστώ, κατέναντι της αιωνίου δόξης. Μην αποκάμης πυκτεύων, μη νομίσης ότι αέρα δέρεις, αλλά όντως πάλη γίνεται, καθώς και επί Ιώβ. Εκείνος υπέμεινε μαρτύριον από τους ποικίλους πόνους και η γυνή του τον ωθούσε προς τον αιώνιον θάνατον δια της κακής συμβουλής, σε δε νουθετούν την αιώνιον ζωήν να τύχης. Εκείνος έκειτο εις κοπρίαν με έλκη, περιγέλασμα αμαρτίας εν τοις ανθρώποις, συ δε εις οίκον και κλίνην αναπαύεσαι και ως ενάρετος χριστιανός λογίζεσαι. Βλέπεις πόσον υστερούμεν; Δια τούτο υπόμεινον και ευχαρίστει τον Θεόν, που σου έδωσε τέτοιο δώρον, ίνα, ως ευγνώμονα δούλον, σε καταστήση κληρονόμον της απεράντου Αυτού βασιλείας!
Αμήν, γένοιτο.

Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης