Τι είναι ή Ευρώπη; Είναι ή επι­θυμία και ο πόθος της εξουσίας και της ηδονής....

Τι είναι ή Ευρώπη; Είναι ή επι­θυμία και ο πόθος της εξουσίας και της ηδονής και ή γνώσις. Αμφότερα ανθρώπινα· ή ανθρωπινή επιθυμία και πόθος και ή ανθρωπινή γνώσις. Και τα δύο προσωποποιούνται εις τον Πάπα και εις τον Λούθηρο. Τι είναι λοιπόν ή Ευρώπη; Ό Πάπας και ό Λούθηρος. Χορτασμένοι οι αν­θρώπινες επιθυμίες εις το έπακρον, και χορτασμένη ή ανθρωπινή γνώ­σις εις το έπακρον. Ό ευρωπαϊκός Πάπας είναι ή ανθρωπινή επιθυμία της εξουσίας. Ό ευρωπαϊκός Λού­θηρος, ή πείσμων απόφασης του ανθρώπου τα πάντα να εξηγηθούν με τον νουν του.

Ό Παπισμός χρησιμοποιεί την πολιτική, επειδή μόνον δι' αυτής αποκτά τις την έξουσίαν. Ό Λου­θηρανισμός χρησιμοποιεί την φιλοσοφία και την επιστήμη, επειδή νομίζει ότι αυτός είναι ό δρόμος, δια να απόκτηση τις την σοφία. Οϋτως, ή επιθυμία κήρυξε τον πόλεμο κατά της γνώσεως και ή γνώσις κατά της επιθυμίας. Τούτο είναι ή Ευρώπη. Εις την επο­χή μας, όμως, ήλθε μία νέα γενεά Ευρωπαίων, ή οποία νύμφευσε την επιθυμία με την γνώσιν και απέρριψε και τον Πάπα και τον Λούθηρο... Ή ανθρωπινή επιθυμία και ή ανθρωπινή σοφία εστεφανώθησαν εις τάς ημέρας μας και ούτω συνήφθη γάμος, ό όποιος δεν είναι ούτε ρωμαιοκαθολικός ούτε λουθηρανικός, άλλ' οφθαλμοφανώς και δημοσίως σατανικός.  Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι πλέ­ον ούτε παπική ούτε λουθηρανική. Είναι υπεράνω και έκτος τούτων. Είναι όλοτελως επίγειος, χωρίς έστω και τον πόθον να ανεβαίνει εις τον ούρανόν, είτε με το διαβατήριο του αλάθητου Πάπα είτε πάλιν δια της κλίμακας της προτεσταν­τικής σοφίας. Αρνείται εντελώς το ταξίδιον εκ του κόσμου τούτου. Ε­πιθυμεί να παραμείνη εδώ. Επι­θυμεί να είναι Ο τάφος της όπου και το λίκνο της. Δεν γνωρίζει περί άλλου κόσμου. Δεν αισθάνεται την ούράνιον ευωδιά. Δεν βλέπει εις τον ύπνον της τους Αγγέλους και τους Αγίους. Δία την Θεοτόκο δεν θέλει να ακούσει. Ή ακολασία την στερεώνει εις το μίσος κατά της παρθενίας. [...]

Οι φίλαρχοι και υπερήφανοι λαοί της Ευρώπης δεν αναγνωρίζουν ποτέ το σφάλμα των. Έχουν χάσει την έννοια της αμαρτίας και της μετανοίας. Δια κάθε κακόν εις τον κόσμον την ευθύνη έχει άλλος, αυτοί ποτέ. Πώς θα ήδύναντο αυτοί να διαπράξουν άμαρτίαν, αφού εκάθησαν επί τού θρόνου του  Θεού και ανακήρυξαν τους εαυτούς των αλά­θητους θεούς! Πρώτον ανακήρυξε τον εαυτόν του αλάθητο ό θρη­σκευτικός των ηγέτης, ό Πάπας. Το παράδειγμά του, και εις πείσμα του, το ακολούθήσαν οι άρχοντες της Δύσεως και οι Βασιλείς. Όλοι ανακηρύχτήκαν αλάθητοι και οι τον Σταυρόν φορούντες και οι την μάχαιραν φέροντες.

ΤΟΥ ΆΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΑΣ