Τι να πεις μετά στον κόσμο;

Από εδώ, πολλές φορές αναφέρθηκα στον 82χρονο φίλο μου, τον μπαρμπά-Βαγγέλη.
Από τότε που του έδωσα τις κότες μου - καμιά 55 κότες - με καλεί κάθε εβδομάδα στο κτήμα του για να μου δώσει αυγά, να πιούμε μια ρακή και να συζητήσουμε.
Χθες λοιπόν, ο μπαρμπά-Βαγγέλης μου περιέγραφε πως έπαθε το ατύχημα με την χειροβομβίδα στην Κατοχή όπου έχασε το ένα του μάτι και το ένα του πόδι «είχε γίνει παρτάλια» και θέλανε οι γιατροί να του το κόψουνε. «Έρχεται ο πατέρας μου, με τον παππού μου και μου λένε "Βαγγέλη οι γιατροί λένε ότι πρέπει να σου κόψουνε το πόδι για να μην πεθάνεις από γάγγραινα" μου είπαν. Τότε αισθάνθηκα μέσα μου μια ξένη δύναμη, από τον Θεό θα ήταν και τους λέω
"φευγάτε γρήγορα! Άμα μου κόψουν το πόδι δεν θέλω να σας ξαναδώ!". Μετά με βγάλανε από το νοσοκομείο και με τις κηραλοιφές η γιαγιά η "Νίνα" με έκανε καλά σε δεκαπέντες ημέρες!!! Ακόμη και σήμερα όμως αναρωτιέμαι πού την βρήκα εγώ ένα παιδί τότε αυτήν την δύναμη και να αρνηθώ! Από τον Θεό θα ήτανε...». «Νηστεύεις;» τον ρώτησα. «Εγώ νήστεψα για δυο ζωές όταν ήμουν μικρός, από την φτώχεια και την πείνα!» μου απαντάει. Όταν τον ρωτάω άμα πιστεύει στον Θεό γενικότερα μου απαντάει «οπωσδήποτε υπάρχει κάποια Ανωτέρα Δύναμις αλλά με τα της Εκκλησίας δεν τα πάω πολύ καλά...».  Σκέφτηκα τότε πως μακάρι όσοι αυτοχαρακτηριζόμαστε «της Εκκλησίας» να είχαμε την δική του ανθρωπιά και συνεχίζει ακάθεκτος...
«Εμένα δεν μ' ενδιαφέρει τι λες αλλά τι κάνεις! Εγώ στην ζωή μου έναν παπά γνώρισα και μ' εκείνον συγκρίνω όλους τους υπόλοιπους που γνώρισα και τους βρίσκω όλους λειψούς : τον Καντιώτη! Στην Κατοχή ο Καντιώτης στην Κοζάνη τάιζε κι εγώ δεν ξέρω πόσο κόσμο! Από το πρωί ως το βράδυ στο ποδάρι ήταν. Τον κυνηγούσαν οι Γερμανοί αλλά αυτός πώς τα κατάφερνε και είχε κάθε μέρα τρία καζάνια μέχρι εκεί πάνω φαγητό! Φορούσε ένα ράσο ξεθωριασμένο από το πλύσιμο. Είχε ένα χρώμα, σαν κόκκινο από το πολύ το πλύσιμο, τριμμένο. Τώρα βλέπω οι δεσποτάδες φοράνε πέντε εκατομμύρια στο κεφάλι, δυο εκατομμύρια από εδώ, δυο εκατομύρια από εκεί (σ.σ. κάνει χαρακτηριστικές κινήσεις υποννοώντας την μίτρα και τα άμφια) κι ο άλλος δίπλα πεινάει... Άσε που όλο με τα χρήματα και τα κτίσματα ασχολούνται... Αυτά εμένα δεν μ' αρέσουν... Τι να πεις μετά στον κόσμο;»
Είπε κι άλλα με την απλή σοφία του, προϊόν μιας ταλαιπωρημένης ζωής μέσα στην ορφάνια και την ανέχεια.
Μπαρμπά-Βαγγέλη να σε έχει ο Θεός καλά!