Η ταινία μικρού μήκους- αφιέρωμα στον ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό που συνέδεσε τ' όνομά του με την έρευνα του Ανθρώπου στην Ελλάδα.
Μια ισχυρή προσωπικότητα κι ένας "μαχητής" των ανακαλύψεων και των αποκαλύψεων, που υπερασπίζεται τις απόψεις του απέναντι στο σύνολο της πολιτικής και πανεπιστημιακής κοινότητας.
Το φιλμ περιέχει ανέκδοτες μαρτυρίες του σχετικά με πρόσφατες έρευνες, αλλά και το ανελέητο κυνηγητό από πολιτικούς και πανεπιστημιακούς.
Πρόκειται για την πρώτη ταινία που η παραγωγή του έγινε από ένα blog ( www.olympia.gr), ένα Φορέα (Ανθρωπολογική Εταιρία Ελλάδος και μια Δημιουργική ομάδα (Elixis).
Η διανομή και διάδοση του φιλμ θα γίνεται μόνο μέσα από τα blogs και θα είναι ελεύθερη περιουσιακών δικαιωμάτων.
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον καθηγητή Άρη Πουλιανό για την εμπιστοσύνη του.
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ζησόπουλος / Ελευθέριος Φυλακτός
Παραγωγή: elixis / olympia.gr / Ανθρωπολογική Εταιρία Ελλάδος
Δείτε και αυτό
Δεν σε πιστεύω... Δεν σε πιστεύω.
Σε σένανε μιλάω νεοέλληνα δεν σε καταλαβαίνω.
Τόσα χρόνια να 'χεις πολιτικούς που σε κλέβουν,
σου λένε ψέματα σε κοροϊδεύουν.
Και το χειρότερο από όλα, με ξεπουλάνε σε νταβατζήδες
που φωνάξανε δήθεν για να με σώσουν απ' την
χρεοκοπία που μαζί ετοιμάζανε, για να έρθουνε να πάρουνε
αυτοί, αυτά που οι ΕΛΛΗΝΕΣ πατέρες σου, έδωσαν και τη ζωή τους.
Σε σένανε μιλάω νεοέλληνα δεν σε καταλαβαίνω.
Έχεις παραδοθεί αμαχητί.
Καθισμένος στην καρέκλα σου, αποχαυνωμένος με αυτά
που σου πασάρουν, περιμένεις τι;;;
Να με σώσουν αυτοί που με κατέστρεψαν.
Εσένα περιμένω.
Πού είναι οι αρχές, οι αρετές, οι αξίες που δίδαξαν οι αρχαίοι πρόγονοί σου;
Και γέννησαν το μεγαλύτερο πολιτισμό και σε έκαναν περήφανο που λέγεσαι ΕΛΛΗΝΑΣ.
Σε σένανε μιλάω νεοέλληνα δεν σε καταλαβαίνω.
Πού πήγε η περηφάνια σου για μένα;
Δεν την αξίζω πια;;;
Εσένα περιμένω
Η ΕΛΛΑΣ
Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη - Ἀπομνημονεύματα
Μπαίνοντας εἰς αὐτὸ τὸ ἔργον καὶ ἀκολουθώντας νὰ γράφω δυστυχήματα ἀναντίον τῆς πατρίδος καὶ θρησκείας, ὁποῦ τῆς προξενήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀνοησίαν μας καὶ ῾διοτέλειά μας καὶ ἀπὸ θρησκευτικοὺς καὶ ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ ἀπὸ ῾μᾶς τοὺς στρατιωτικούς, ἀγαναχτώντας καὶ ἐγὼ ἀπ᾿ οὗλα αὐτά, ὅτι ζημιώσαμε τὴν πατρίδα μας πολὺ καὶ χάθηκαν καὶ χάνονται τόσοι ἀθῶοι ἄνθρωποι, σημειώνω τὰ λάθη ὁλωνῶν καὶ φτάνω ὡς σήμερον, ὁποῦ δὲν θυσιάζομε ποτὲς ἀρετὴ καὶ πατριωτισμὸν καὶ εἴμαστε σὲ τούτην τὴν ἄθλια κατάστασιν καὶ κιντυνεύομεν νὰ χαθοῦμεν.
Τὸ Ἔθνος ἀφανίστη ὅλως διόλου καὶ ἡ θρησκεία ἐκκλησία εἰς τὴν πρωτεύουσα δὲν εἶναι καὶ μᾶς γελᾶνε ὅλος ὁ κόσμος. ... Ὅ,τι τοῦ λὲς ἡ θρησκεία δὲν εἶναι τίποτας! Ἀλλοίμονο ῾σ ἐκείνους ὁποῦ χύσανε τὸ αἷμα τους καὶ θυσιάσανε τὸ δικόν τους νὰ ἰδοῦνε τὴν πατρίδα τους νὰ εἶναι τὸ γέλασμα ὅλου τοῦ κόσμου καὶ νὰ καταφρονιῶνται τ᾿ ἀθῷα αἵματα ὁποῦ χύθηκαν!
Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ῾νεργήσω κι᾿ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν.
Μοῦ λέγει (ὁ Ὄθων): «Τί θέλεις νὰ μοῦ εἰπῆς τώρα;» «Ψέματα θέλεις νὰ σοῦ εἰπῶ ἢ ἀλήθεια;» «Ἐγώ», μοῦ λέγει, «ποτὲς δὲν ἀκῶ ψεύματα· ὅλο ἀλήθειες». Τοῦ λέγω, «ἐγὼ ἔχω γιομάτες δυὸ τζέπες μίαν μὲ ψέματα, τὴν ἄλλη μ᾿ ἀλήθειες. Τώρα τί ἀγαπᾶς;» «Ἀλήθεια» μοῦ λέγει. Γυρίζω τὰ μάτια μου εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὁρκίζομαι εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ νὰ εἰπῶ τὴν ἀλήθεια γυμνὴ ἐμπροστά του. Τοῦ λέγω «Ἡ ἀλήθεια εἶναι πικρὴ καὶ θὰ μὲ πάρης πίσου εἰς τὴν ὀργή σου. Ὅμως διὰ πάντα νὰ εἶμαι εἰς τὴν ὀργή σου, τὴν ἀλήθεια θὰ σοῦ λέγω, ὅτ᾿ εἶναι τοῦ Θεοῦ· τὸ ψέμα τοῦ διαβόλου. Καὶ δὲν εἶναι καιρὸς νὰ κρύβεται ἡ ἀλήθεια.
Διὰ ὅλα αὐτὰ γράφω ἐδῶ. Ὡς ἄνθρωπος μπορῶ νὰ πεθάνω καὶ ἢ τὰ παιδιά μου, ἢ ἄλλος τὰ ἀντιγράψη, γιὰ νὰ τὰ βγάλη εἰς φῶς, πρῶτο τους ἀνθρώπους, ὁποῦ γράφω μ᾿ ἀγανάχτησιν ἀναντίον τους, νὰ βάνη τὶς πράξες τοῦ κάθε ἑνοῦ καὶ τ᾿ ὄνομά του μὲ καλὸν τρόπον, ὄχι μὲ βρισές, διὰ νὰ χρησιμεύουν αὐτὰ ὅλα εἰς τοὺς μεταγενεστέρους καὶ νὰ μάθουν νὰ θυσιάζουν διὰ τὴν πατρίδα τους καὶ θρησκεία τους περισσότερη ἀρετή, νὰ ζήσουν ὡς ἀνθρῶποι ῾σ αὐτὴν τὴν πατρίδα καὶ μ᾿ αὐτὴν τὴν θρησκείαν. Χωρὶς ἀρετὴ καὶ πόνο εἰς τὴν πατρίδα καὶ πίστη εἰς τὴν θρησκεία τους ἔθνη δὲν ὑπάρχουν. Καὶ προσοχὴ νὰ μὴν τοὺς ἀπατάγη ἡ ῾διοτέλεια. Καὶ ἂν σκοντάψουν, τότε εἰς τὸν κρεμνὸν θὰ πηγαίνουν, καθὼς τὸ πάθαμεν ἐμεῖς. Ὅλο εἰς τὸν κρεμνὸν κυλάμεν κάθε ῾μέρα. Ὅταν λοιπὸν βγῆ αὐτὸ τὸ χειρόγραφον εἰς φῶς, διαβάζοντας τὸ ὅλο οἱ τίμιοι ἀναγνῶστες, ἀρχὴ καὶ τέλος, τότες ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ κάμη ὁ καθεὶς τῶν τὴν κρίση του εἴτε ὑπέρ, εἴτε κατά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου