(Εὔφρανας ἡμᾶς Κύριε, ἐν τοῖς ποιήμασί σου, καὶ ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν σου ἡγαλλιασάμεθα. Ἐσημειώθη ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε· ἔδωκας εὐφροσύνη εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν. Ἀπὸ καρποῦ σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου ἐνεπλήσθημεν. Ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθησόμεθα, καὶ ὑπνώσωμεν· ὅτι σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατῴκησας ἡμᾶς.
Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ ἐλεῶν καὶ τρέφων ἡμᾶς ἐκ νεότητος ἡμῶν· ὁ διδοὺς τροφήν πάσῃ σαρκί, πλήρωσον χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης τὰς καρδίας ἡμῶν ἵνα πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες, περισσεύωμεν εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν· μεθ᾿οὗ σοὶ δόξα πρέπει, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις σὺν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.)
Δὲν θὰ ντραπῶ, λοιπόν. Ἀντίθετα μάλιστα καὶ μὲ παρρησία θὰ πῶ·δῶστε σ᾿ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη,καὶ θὰ φωνάζω πιὸ δυνατὰ ἀπ᾿ αὐτούς.Γιατί ἐὰν κάποιος ἔχῃ στοιχεῖα καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς κατηγορήσῃ, ὅτι αὐτὰ τὰ λέμε γιὰ νὰ σᾶς παρασύρουμε πρὸς ὄφελός μας, καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῶν φτωχῶν κερδίζουμε ἐμεῖς, τότε πράγματι αὐτὰ δὲν εἶναι μονάχα ἄξια ντροπῆς, ἀλλὰ καὶ μυρίων κεραυνών, καὶ οὔτε ἀξίζει νὰ ζοῦν ὅσοι κάνουν παρόμοια.
Ἀλλὰ ἐάν, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ,καθόλου δὲν σᾶς ἐνοχλοῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ κηρύττουμε ἀδάπανο τὸ εὐαγγέλιο,χωρὶς βέβαια νὰ κοπιάζουμε ὅπως ὁ Παῦλος, ἀρκούμενοι πάντως στὰ δικά μας, μὲ ὅλο τὸ θάρρος θὰ σᾶς λέγω, δῶστε στοὺς φτωχούς· καὶ δὲν θὰ σταματήσω νὰ τὸ λέγω, καὶ ὅταν δὲν δίνετε θὰ σᾶς εἶμαι σκληρὸς κατήγορος!
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη άποψη για τον κόσμο, ο Θεός είχε διαμορφώσει δύο επίπεδα δημιουργημάτων: πρώτα το «νοητικό»,«πνευματικό» ή «διανοητικό» επίπεδο και μετά,το υλικό ή σωματικό.Στο πρώτο επίπεδο ο Θεός έφτιαξε τους αγγέλους που δεν έχουν υλικό σώμα. Στο δεύτερο ἐπίπεδο έφτιαξε το φυσικό σύμπαν τους γαλαξίες,τ'αστέρια,τους πλανήτες, με τις διάφορες μορφές ζωής στα ὀρυκτά, τα φυτά και τα ζώα.Ο άνθρωπος και μόνον ο άνθρωπος ὑφίσταται ταυτόχρονα και στα δύο επίπεδα.Με το πνεύμα του ή την πνευματική του διάνοια μετέχει στο νοητικό βασίλειο και είναι σύντροφος τῶν αγγέλων με το σώμα του και την ψυχή του,κινείται και αἰσθάνεται και σκέπτεται,τρώει και πίνει, μετατρέποντας την τροφή σ'ενέργεια και μετέχοντας οργανικά στο υλικό βασίλειο που το διαπερνά με τις αισθήσεις του.
Η ανθρώπινη φύση μας εἷναι λοιπόν πιο περίπλοκη από την αγγελική, και προικισμένη με πλουσιώτερες δυνατότητες. Ἱδωμένος μ' αὐτό το πρίσμα, ο άνθρωπος δεν εἷναι χαμηλότερα αλλά υψηλότερ'απ'τους αγγέλους.«Οι δίκαιοι είναι μεγαλύτεροι από τους διακονούντες αγγέλους» Ο άνθρωπος βρίσκεται στην καρδιά της δημιουργίας του Θεού. Μετέχοντας και στο νοητικό και στο υλικό βασίλειο,είναι μια εικόνα ή ένας καθρέφτης όλης της δημιουργίας,ένα «μικρό σύμπαν» ή μικρόκοσμος.Όλα τα δημιουργήματα συναντώνται σ' αυτόν. Ο άνθρωπος θα μπορούσε να πει για τον εαυτό του, με τα λόγια της Kathleen Raine:
Επειδή αγαπώ
Ο ήλιος ρίχνει τις ακτίνες του από ζωντανό χρυσάφι,
ρίχνει το χρυσάφι και τ' ασήμι του πάνω στη θάλασσα...
Επειδή αγαπώ
οι φτέρες πρασινίζουν και πρασινίζει η χλόη
και πρασινίζουν τα διάφανα ηλιόλουστα δέντρα...
Επειδή αγαπώ
όλη νύχτα το ποτάμι κυλάει στον ύπνο μου,
χιλιάδες ζωντανά πλάσματα κοιμούνται στην αγκαλιά μου,
και καθώς κοιμούνται ξυπνούν, κι ενώ ρέουν αναπαύονται.
Εμείς που πιστεύουμε πρέπει να θεωρούμε όλους τους πιστούς σαν ένα μόνο πρόσωπο... και θ άπρεπε να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας για χάρη του διπλανού μας.Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθούμε παρά μόνο μέσω του διπλανού μας.Αυτό είναι καθαρότητα καρδιάς:όταν βλέπεις τον αμαρτωλό ή τον άρρωστο,να νιώθεις συμπόνοια γι' αυτούς και να τους δείχνεις τρυφερότητα.«οι γέροντες συνήθιζαν να λένε ότι θ άπρεπε ο καθένας μας να παρατηρεί τις εμπειρίες του διπλανού του, σαν να ήταν δικές του. Θάπρεπε να υποφέρουμε μαζί με το διπλανό μας στο κάθε τι και να κλαίμε μαζί του, και να συμπεριφερόμαστε σαν να είμασταν μέσα στο σώμα του·κι αν τον βρει κάποια στενοχώρια, θ᾽άπρεπε να νιώσουμε τόση θλίψη, όση θα νιώθαμε για τον εαυτό μας».Κανείς άνθρωπος δεν είναι ένα νησί.Είμαστε «αλλήλων μέλη»,κι έτσι κάθε πράξη που διαπράττει οποιοδήποτε μέλος του ανθρώπινου γένους, επηρεάζει αναπόφευκτα όλα τ' άλλα μέλη. Ακόμη κι αν δεν είμαστε, με τη στενή έννοια, ένοχοι για τις αμαρτίες των άλλων,κατά κάποιον τρόπο είμαστε πάντοτε ανακατεμένοι.
Όταν κάποιος πέφτει,πέφτει μόνος του·αλλά κανείς δεν σώζεται μόνος του.θα μπορούσαμε επίσης να ποῦμε,κανείς δεν πέφτει μόνος του; Ο στάρετς Ζωσιμάς στους Αδελφούς Καραμάζοφ του Dostoevsky πλησιάζει περισσότερο την αλήθεια, όταν λέει ότι ο καθένας μας είναι «υπεύθυνος για τον καθένα και για το κάθε τι» «Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τη σωτηρία κι αυτός είναι το να καταστήσεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων.Μόλις νιώσεις υπεύθυνος για όλη την αμαρτωλότητα, για το κάθε τι και για τον καθένα, θα δεις αμέσως ότι έτσι είναι πράγματι, και ότι εσύ πρέπει να κατηγορηθείς για τον καθένα και για όλα τα πράγματα».
Το καλό και το κακό, εδώ στη γη, είναι αδιάσπαστα δεμένα μαζί. Αυτό για μας είναι το μεγάλο μυστήριο της ζωής πάνω στη γη.Εκεί όπου το κακό είναι στη μεγαλύτερή του ένταση,εκεί επίσης πρέπει να υπάρχει το μεγαλύτερο καλό.Αυτό για μας δεν είναι καν υπόθεση.Εἶναι ἀξίωμα.Το κακό δεν πρέπει να το ἁποφεύγουμε αλλά πρώτα να συμμετέχουμε σ'αυτό και να το κατανοούμε μεσ'από τη συμμετοχή,και μετά με την κατανόηση να το εξαγιάζουμε και να το μεταμορφώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου