Το φανταστικό τραγούδι που ο
Στέργιος έγραψε για τον μαθητή του τον Μιχάλη, δεν ήρθε απ” το πουθενά.
Συχνά οι σχέσεις των δασκάλων με τους (φαινομενικά) λιγότερο τυχερούς
μαθητές είναι στοργικές και συγκινητικές. Αυτό που αρέσει στην περίπτωση
αυτού του δασκάλου και αυτού του μαθητή στην Ρόδο, είναι πως η απόλαυση
και η χαρά βιώνεται και απ” τις δύο πλευρές. Δείτε το βίντεο:
Λέει ο ίδιος: «Ο μαθητής μου ο Μιχάλης κι εγώ, αποχαιρετούμε τη φετινή σχολική χρονιά τραγουδώντας μαζί ένα τραγούδι που έγραψα για εκείνον. Για όλα όσα μου έμαθε. Το αφιερώνουμε σε όλους εμάς τους μεγάλους και «σοφούς» που πολλές φορές ξεχνάμε τις πιο απλές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής. Ευχαριστούμε όσους στάθηκαν δίπλα μας τη φετινή χρονιά, και ειδικότερα την οικογένεια του Μιχάλη. Καλό καλοκαίρι σε όλους!»
Μερικές φορές θεωρούμε ότι είμαστε ήρωες επειδή βοηθάμε τους άλλους, και ίσως το προβάλλουμε και με κάποια περηφάνια τονίζοντας το πόσο χάρηκαν οι «ευεργετημένοι». Δεν συμβαίνει αυτό εδώ. Το αντίθετο: ο δάσκαλος τονίζει συνεχώς πως αυτός είναι ο τυχερός, πως αυτός έμαθε πράγματα, με σεμνότητα ουσιαστική και αναζωογονητική. Ας πούμε, στο Facebook του, τον Μάρτιο ανέβασε την παρακάτω φωτογραφία, γράφοντας: Και είναι και οι στιγμές που λες: «Δε μπορεί να είμαι εγώ ο πιο τυχερός δάσκαλος του κόσμου… » Κι όταν κάτω απ” τη φωτογραφία, οι φίλοι του έγραψαν όμορφα λόγια, ο ίδιος δεν τα θεώρησε καθόλου δεδομένα:
«Δεν έχω λόγια… Όλα αυτά τα σχόλια μας συγκίνησαν τόσο πολύ. Ήθελα μέσα απ αυτή την φωτογραφία να δείξω σε όλους μου τους φίλους το καμάρι μου. Τον Μιχάλη, ο οποίος σχεδόν πάντα φοράει αυτό το αξεπέραστο χαμόγελο. Χωρίς να το ξέρει καν ο ίδιος, κάθε μέρα με διδάσκει πιο πολλά από όσα του διδάσκω εγώ. Για αυτό είμαι λοιπόν τυχερός.»
Στο τέλος της προηγούμενης σχολικής χρονιάς ο Στέργιος είχε χρησιμοποιήσει πάλι τη μουσική, για να ενώσει αυτή τη φορά μαθητές 7 διαφορετικών εθνικοτήτων. Εξηγεί ο ίδιος: «Για καιρό ετοιμάζαμε κάτι με την τάξη που ανέλαβα. Μια «άλλη» τάξη με παιδιά απο 7 διαφορετικές χώρες προέλευσης. Μία τάξη «πλούτου» που μόνο χαρές μπορεί να προσφέρει στον δάσκαλό της. Ήθελα λοιπόν φεύγοντας να μείνει κάτι σε αυτά τα παιδιά (και σε όλα τα παιδιά). Έγραψα στίχους, τα παιδιά έπαιξαν μουσική, τραγούδησαν, μίλησαν στις δικές τους γλώσσες πάνω σε ένα πανέμορφο Βαλς του Shostakovich που συνέθεσε το 1938. Όλα αυτά τα αξιοποίησε ο συνάδελφος και ΦΙΛΟΣ Πάνος Δρακόπουλος και με την βοήθεια της τάξης του γεννήθηκε αυτό το τραγούδι, που ήταν το κερασάκι στην γλυκιά εμπειρία της χρονιάς. Ο στόχος μας είναι το τραγούδι αυτό να εμπνεύσει, να δώσει δύναμη, να κάνει την αγάπη να ξεπερνάει την διαφορετικότητα. Ας ταξιδέψει λοιπόν και όπου το βγάλει ο άνεμος. Όπου και να φτάσει σίγουρα θα κάνει καλό.»
Σε μια περίοδο που οι δάσκαλοι, στραβωμένοι απ” τις περικοπές των μισθών τους, θα μπορούσαν να αδιαφορούν για τα πάντα ή έστω να προσφέρουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα (και μερικοί το κάνουν), είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις νέους δασκάλους και δασκάλες να χρησιμοποιούν όλη τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους – και τον ελεύθερο χρόνο τους φυσικά.
Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους τα τελευταία χρόνια, στην Θεσσαλονίκη, την Κομοτηνή, την Αθήνα, την Ρόδο… Το κοινό που είχαν, πέρα απ” το αίσθημα ευθύνης και την αγάπη για τα παιδιά, ήταν μια ευγενής ιδιοτέλεια: Ήταν καλοί και δημιουργικοί δάσκαλοι γιατί αυτό έκανε τους ίδιους πρώτα πρώτα να νιώθουν όμορφα. Το να απολαμβάνεις τη δουλειά σου και να νιώθεις ότι -ασχέτως της βοήθειας που μπορεί να προσφέρεις- γίνεσαι εσύ ο ίδιος καλύτερος και πιο ευτυχισμένος είναι τελικά το μυστικό μιας Καλής Ζωής.
Πηγή
