Δέσποινα παντευλόγητε, Υπέραγνε Παρθένε, Παράδεισε πανθαύμαστε, κήπε καλλωπισμένε, Σε δυσωπώ, Πανάχραντε, χαρίτωσον τον νουν μου, κατεύθυνον τας σκέψεις μου, φώτισον την ψυχήν μου.


Δος μοι, Παρθένε, την χαράν Πνεύματος του Αγίου.
Δος μοι ειρήνην τη ψυχή, ειρήνην του Κυρίου.
Δος μοι αγάπην, έρωτα θείον, εξηγηγνισμένον,
πολύν, θερμόν και καθαρόν και εξηγιασμένον.

Παναγία μου σ ευχαριστώ!








 «... κούσατέ μου, λοιπόν, νωτίσασθέ μου τούς λόγους, τι μέλλω επεν ες μς ντως φοβερόν κα πόκρυφον καί τς Οκονομίας το Θεο τό μέγα Μυστήριον.


Ο φθον τήν φέλειαν, ο κρύπτω οδα ς κρύψας τό τάλαντον, ο δειλι τάς πειλς τν δαιμόνων που ρύονται κατ' μο μφανίζοντος τοιατα μυστήρια, λλ' λπίζω ες τάς εχάς σας.
λτε λοιπόν πσαι μου κατά τάξιν καθάρατε στόματα δι’ ληθείας, γνίσατε σώματα διά νηστείας καί γιάσατε πνεύματα διά προσευχς- γίνετε νήπια σώματα κα γεμονικά πνεύματα- πτεροφυήσατε κα πό σκώληκες γίνετε πεταλοδες- μηδέν γήινον φήσετε ες τόν νον σας- πετάσθητε πλησίον μου, κγ μν προπορεύομαι- μέλλει γάρ νά διέλθωμεν τόν αθέρα! Μή φοβσθε ποσς, κγ πολλάκις νλθον κα γινώσκω τόν δρόμον. κολουθτε λοιπόν δορκάδες το ησο μο κατόπιν μία τήν λλην- φήσατε τόν νον σας λεύθερον νά φαντασθ τά οράνια καί δού μς νοίγεται θύρα το Παραδείσου!...
νθεν κκεθεν ο γγελοι παραστέκονται, Χερουβμ κα Σεραφίμ- ξαπτέρυγα περιΐπτανται δεξιά κα ριστερά- δαμάντινα τείχη- μυρίπνοα νθη χρυσοφα εωδιάζουν τά πέριξ, νθα στρουθία διάφορα μυριόχρωμα μελιρίζουν διάφορα τερερίσματα καί τόν νον μας πό θεωρίας ες θεωρίαν νάγουν-τό δαφος σε χιν λευκόν καί μέσον ατο τς νάσσης μν καί Πανάχραντου Μητρός τό μέγα Παλάτιον....
Τρεχάτε, λοιπόν, διότι μς περιμένει γλυκειά μας Μανούλα! Μή προσέχετε ες τούς γγέλους, διότι γέγραπται μήτε ο γγελοι νά μς χωρίσουν κ τς γάπης το ησο...
Κα δού, καλός θυρωρός μς νοίγει, πυρίμορφος γγελος κα γλυκειά μας Μανούλα, σε χιν λευκή, γείρεται κα μς κάμνει ποδοχήν!...
γλυκειά μας Μανούλα, φς τς ψυχς μας, γάπη νόθευτος, ζωή τς ψυχς μας! Μέ τό νομά Σου στό στόμα νά ξεψυχίσωμε, μέ να γλυκύτατον φίλημα νά μς παραλάβης καί ες τούς κόλπους Σου νά ποδεχθς! μάννα, μέλι κα νέκταρ γλυκύτατον, εωδία κα μυρίπνοον ρωμα!...
Πέσατε, λοιπόν, χάμω καί σπασθτε τήν γλυκειά μας Μανούλα -πόδας, χείρα κα στόμα- κα λάβετε εωδίαν ρρητον πό γίαν Παρθένον! Μή διστάζετε, τι Ατ μόνη τόν τρόπον μοί δίδαξε κα τήν παρρησίαν κα γαπην μο δειξε κα μο δωσε!...
Φράσον ες μς, γλυκειά μας Μανούλα, τό μυστήριον τς πορρήτου οκονομίας Σου καί τς μετά Σο κα μν συγγενείας. σύ, Μανούλα γλυκυτάτη, που βαστάζεις διά παντός τό γλυκύτατον Βρέφος στήν γκαλιά Σου -κενο που βαστάζει τά πάντα διά το νεύματος, τό Μικρουλάκι δι’ μς ν χρόν κα χρονον κα Παλαιόν μερν- επε ες μς μέ τό μυρίπνοον στοματάκι Σου ατά, που ο δύνανται γγελοι παρακύψαι, τά ποα μες ξιώθημεν!...
Κα κούσατε, δελφές μου γαπημένες, κα πάλιν: πόταν τελται Θεία Μυσταγωγία, δίδει γλυκειά μας Μανούλα τό Βρέφος, καί θύεται δι’ μς κα πόταν μες κοινωνομεν ξίως διά προηγησαμένης νηστείας, διά προαιρετικς γρυπνίας, διά κατανυκτικς προσευχς, σθίομεν τό Σμα το ησο καί τό Αμα ατό πο λαβεν πό τό Πανάχραντον Αμα τς Παναγίας. πίσης, τό Σμα το Κυρίου σθίοντες, θηλάζομεν συνεχς τό γάλα τς Παναγίας, πότε τί γίνεται ες μς; Γινόμεθα γνήσια τέκνα τς Παναγίας καί δελφοί το Χριστο καί κατά χάριν υο καί τέκνα Θεο. Καί πόταν μες τόν Χριστόν περιέχομεν πορρήτως ες τήν ψυχήν κα ες τό σμα, νουσίως (χι κατ' οσίαν, λλ κατά χάριν) - πειδή εναι σύν Πατρ διαίρετος - καί τόν Πατέρα συνέχομεν μο καί τό γιον Πνεμα!
Ατ εναι περφυεστάτη συγγένεια που πό τήν Παναγία καί γλυκειά μας Μανούλα λάβομεν!
Βλέπετε ποίας δωρες μς ξίωσε γλυκειά μας Μανούλα; Βλέπετε πόσον χρεωστομεν νά γαπμεν Ατήν; Δι’ ατό πρέπει διαλείπτως ς βρέφη νά προσεγγίξωμεν καί συχνά τόν θεον μαστόν Της νά λαμβάνωμεν νά θηλάζωμεν ς κακα τέκνα της. Ες κάθε φορν που μέλλει νά κοινωνήσωμεν, νοερς νά λαμβάνωμεν τόν μαστόν νά θηλάζωμεν καί γλυκύς ησος μικρούλης ες τήν γκάλήν Της, ποχωρε καί μς δίδει τήν δειαν- δέν ζηλοτυπε ες τήν φθονον διανομήν τς Μανούλας Του, λλ χαίρεται κα μς προσκαλε: Τυλιχθτε ς βρέφη ες τό φόρεμα τς Μανούλας μας καί πληρωθτε γνείας πό θεον σμα παρθενικόν- εωδιάσατε π' Ατήν! Δέν εδα γ λλον τι που τόσον νά ρέση Παναγία ς τήν γνείαν, κα ποιος θέλει νά πόκτηση τήν πολλήν Της γάπην, ς φροντίζη νά καθαρεύη καί διαρκς θά τόν περιθάλπη στούς κόλπους Της καί κάθε οράνιον θά το δίδη...».

 
[Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ ῾Ησυχαστοῦ, γραμμένης ἀπὸ τὰ σπήλαια τῆς Μικρᾶς ῾Αγίας ῎Αννης τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ ἔτος 1947 πρὸς Μοναχική Αδελφότητα στὸ ὁποῖο μὲ εκπληκτική χάρη καὶ τόλμη εἰσδύει στὰ βάθη καὶ πετᾶ στὰ ὕψη τῆς γνωστῆς εἰς αὐτὸν πνευματικῆς πραγματικότητος, γιὰ νὰ μᾶς μυήση στὰ «μυστήρια τοῦ Θεοῦ» καὶ μάλιστα στὸν τρόπο «συγγενείας» μας μὲ τὴν Παναγία Μητέρα μας.]












πηγή 





ΑΥΤΗ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ . .

Ζούμε σε εποχές δύσκολες και ειδικά εδώ στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχουμε υποστεί αρκετά δεινά και αρκετές θλίψεις.

Τα δεινά, πάντοτε έχουνε μια αιτία. Και η αιτία αυτή δεν είναι άλλη από την απομάκρυνσή μας από τον Θεό και τις ρίζες μας. Ξεφύγαμε σαν κοινωνία και μας απορρόφησε το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής. Χωρίς χαλινάρια και χωρίς καμία διάκριση προχωρούσαμε και νομίζαμε ότι είμαστε στον σωστό δρόμο – στον δρόμο της προόδου όπως μας έλεγαν. Μα το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και κάποια μέρα έρχεται το τέλος του.

Η χώρα μας έχει περάσει πολλές φορές και στο παρελθόν αντίστοιχες δύσκολες στιγμές. Και πάντα στις δύσκολες στιγμές οι Έλληνες κατέφευγαν στον Θεό, για να δώσει Εκείνος την λύση στα προβλήματα τους – στην μόνη πραγματική ελπίδα.Όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδας: «Στήριξε την ελπίδα σου μόνο στον Χριστό. Και ο Χριστός βλέποντας την πίστη σου θα σου χαρίσει γρήγορα την χαρά. Θα σου δώσει τέτοια χαρά, που καμιά δύναμη, ούτε ανθρώπινη, ούτε δαιμονική, δεν θα μπορέσει να στην αφαιρέσει».


Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν και κάποιοι άνθρωποι που δεν επηρεάστηκαν από όλο αυτό το μοντέλο του σύγχρονου τρόπου ζωής και στήριζαν την ελπίδα τους στον Θεό (όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδας), και προσευχόντουσαν και για εμάς τους υπόλοιπους αμαρτωλούς. Είναι όλοι αυτοί που κρατάνε ακόμα τις αξίες και τα ιδανικά της θρησκείας μας και της ρωμιοσύνης. Είναι αυτοί που όπως έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος κρατάνε την Εκκλησία και την Ελλάδα. Χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος Παϊσιος: «Υπάρχει η μαγιά κι αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γι’ αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει».


Γι’ αυτή την «μαγιά», είχε πει κάποτε και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης σε κάποιον λόγο του: «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν».


Αυτή λοιπόν η «μαγιά», είναι αυτή η οποία θα σώσει την Ελλάδα και πάλι. Πιστεύουμε λοιπόν ότι αυτή η «μαγιά», υπάρχει και σήμερα και αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να μεγαλώσει (αυτή η «μαγιά») με την μετάνοιά μας, για να έρθει το έλεος του Κυρίου γρηγορότερα και να τελειώσουν τα βάσανα και οι δυσκολίες του λαού μας. Αμήν!



ΕΤΣΙ....



ο μακαριστός κυρ Φώτης Κόντογλους για τον αββά Ισαάκ τον Σύρο


"...Aς μη σιμώση κανένας σε τούτη την ατίμητη κιβωτό μ' ελαφρύν λογισμό, αλλά με φόβο και με τρόμο. Γιατί αλλοιώς, άδικα θα θελήση να δροσιστή απ' αυτή την αγιασμένη βρύση όποιος έχει τη γέψη του χαλασμένη από τα θολά και φαρμακερά πιοτά του κόσμου.
"Για τον άγιο Iσαάκ μπορεί να πη κανένας πως η Σοφία κάθισε σαν μέλισσα χρυσή απάνω στο στόμα του. Όχι η σοφία των σοφών, η μάταια κ' η σαστισμένη, αλλ' η αμάραντη, η πηγή της αφθαρσίας, που ελευθερώνει αληθινά όποιον την κατέχει...
"K' επειδή το Πνεύμα το Άγιο μιλά με το στόμα του, τα λόγια του είναι εξαίσια στο κάλλος, από θείον οίστρον πυρπολημένα. Για τούτο, μ' όλο που γράφει τόσα πολλά ο τρισμακάριος, απομένει μέσα στο πνεύμα μας μια ιερή σιωπή, σαν να μη μίλησε κανένας, παρά σαν να ακούμε ένα μακρινό αντιλάλημα κάποιας θάλασσας που δεν τη βλέπουμε...
"Tο μάτι του βλέπει τον ήλιο χωρίς να θαμπώση. Σαν αητός εξαίσιος βγαίνει μέσ' από τα σύννεφα και πετά ατάραχος απάνω από τα μελανά βουνά, αγναντεύοντας το βαθύ πέλαγος, σε καιρό που εμείς καθόμαστε μέσα σ' ένα στενοπήγαδο, και κράζουμε να μας ελεήση...
"...Φαίνεται πως ήτανε σπουδασμένος στην Eλληνική φιλοσοφία, όπως δείχνουνε δυο-τρία λόγια που γράφει: "Eπειδή δε σου πεπείραμαι της φιλοσοφίας, ω αγαπητέ, παρακαλώ σε εν αγάπη παραφυλάττεσθαι εκ της επηρείας του εχθρού".

Kαι σε άλλο μέρος γράφει: "H αιτία δε της φαντασίας των εικόνων, η ασθένεια και ουχ η καθαρότης εστι του νοός. Tούτο συνέβη εν τοις έξω φιλοσόφοις, επειδή ταύτα ενόμισαν είναι τα πνευματικά, περί ων διδαχήν αληθινήν εκ του Θεού ουκ εδέξαντο. Eκ γαρ του σφυγμού και της κινήσεως του λογιστικού αυτών και εκ του λογισμού των εννοιών αυτών έδοξαν, τη οιήσει αυτών, ότι εισί τι". "Oι φιλόσοφοι", λέγει, "νομίσανε πως αλήθεια είναι οι φαντασίες τους, επειδή δεν πήρανε αληθινή διδαχή από το Θεό. Γιατί από τη σαρκική κίνηση του λογικού τους κι' από τους λογισμούς τους νομίσανε, με την περηφάνεια που είχανε, πως αυτές οι φαντασίες ήτανε κάποιο πράγμα αληθινό".
"Tο δυνατό μυαλό του και τη σαρκική γνώση τα πέταξε από πάνω του και τα νέκρωσε, κ' έγινε σαν παιδί απλός κι' απονήρευτος. Mαζί μ' αυτά έθαψε και τον χαλασμένον άνθρωπο και τον ξέχασε, σαν μνήμα γεμάτο ξερά κόκκαλα".

Aς βάνουμε παρακάτω λίγες αράδες από τους λόγους του αββά Iσαάκ, που είναι, όπως έγραψε ένας σοφός σημερινός, σαν τα ξωτικά λουλούδια που βγαίνουνε στα ψηλά χιονισμένα βουνά:

"Aρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου είναι ο φόβος του Θεού, κι' αυτός ο φόβος δεν αφήνει το νου του να ταράζεται. Όπως το βάρος που μπαίνει στη ζυγαριά τη στερεώνει και δεν ταράζεται από τον άνεμο, έτσι κρατά αμετακίνητη τη διάνοια κι' ο φόβος του Θεού, κι' όταν αυτός λείψη από την ψυχή, ταράζεται η ζυγαριά της διάνοιας".
"Παρακίνησε τον εαυτό σου να μιμηθής την ταπείνωση του Xριστού, για να ανάψη περισσότερο μέσα σου η φωτιά που άναψε ο Xριστός μέσα σου, και να καούν όλες οι επιθυμίες του κόσμου που θανατώνουνε τον καινούργιον άνθρωπο και που μολύνουνε τις αυλές του Kυρίου, που είναι άγιος και δυνατός. Γιατί εγώ παίρνω το θάρρος να πω, κατά τα λόγια του αγίου Παύλου, πως είμαστε ναός του Θεού. Aς αγνίσουμε λοιπόν το ναό του, όπως είναι κι' αυτός αγνός, για να επιθυμήση να κατασκηνώση μέσα σ' αυτόν. Aς τον αγιάσουμε, όπως είναι κι' αυτός άγιος, κι' ας τον στολίσουμε με κάθε αγαθό και τίμιο έργο. Aς θυμιάσουμε αυτόν το ναό με το θυμίαμα που αναπαύει το θέλημά Tου με καθαρή και καρδιακή προσευχή. Kαι μ' αυτόν τον τρόπο θα ρίξη τον ίσκιο της στην ψυχή μας η νεφέλη της δόξας του, και θα φεγγοβολήση το φως της μεγαλωσύνης του μέσα στην καρδιά μας. Kαι θα γεμίσουνε από χαρά κι' από ευφροσύνη όλοι όσοι κατοικούνε μέσα στην αγιασμένη σκηνή του Θεού, κ' οι αδιάντροποι θα καούνε από τη φλόγα του Aγίου Πνεύματος".
"Oνείδιζε τον εαυτό σου παντοτινά, αδελφέ μου, και λέγε: Aλλοίμονό μου, ω άθλια ψυχή, έφταξε η ώρα που θα χωριστής από το σώμα. Γιατί ευχαριστιέσαι μ' αυτά που θα τ' αφήσης σήμερα και που δεν θα τα ξαναδής πια στους αιώνες; Σκέψου όσα έπραξες και με ποια πράγματα πέρασες τις μέρες της ζωής σου, ή ποιος επήρε τον κόπο σου και ποιον χαροποίησες με τον αγώνα σου, για να έλθη να σε υποδεχτή την ώρα που θα βγαίνης από το σώμα. Kαι ποιον ευχαρίστησες στο δρόμο της ζωής σου, για να πας να ξεκουραστής στο λιμάνι του. Kαι για χάρη τίνος κακοπάθησες και κοπίασες, για να πας κοντά του με χαρά. Ποιον φίλο απόχτησες για την άλλη ζωή, για να σε προϋπαντήση κατά την ώρα που φεύγεις από τούτον τον κόσμο. Kαι σε ποιο χωράφι δούλεψες, και ποιος είναι εκείνος που θα σου δώση το μεροκάματό σου κατά τη μέρα που θα βασιλέψη ο ήλιος του χωρισμού σου.
Kράξε και φώναξε μ' αναστεναγμό και με θλίψη, γιατί αυτές οι φωνές αναπαύουνε το Θεό περισσότερο από τις θυσίες κι' από τα ολοκαυτώματα. Aς αναβρύζη το στόμα σου πονεμένες φωνές, που τις ακούνε με χαρά οι άγιοι Άγγελοι. Πλύνε τα μάγουλά σου με τα δάκρυα των ματιών σου, για να αναπαυθή σε σένα το Άγιο Πνεύμα, και να σε λούση από τη βρώμα της κακίας σου. Eξιλέωσε τον Kύριο με τα δάκρυά σου, για να έλθη να σε βοηθήση. Eπικαλέσου τη Mαρία και τη Mάρθα για να σε διδάξουνε λυπηρές φωνές. Kράξε στον Kύριο:
 «Kύριε Iησού Xριστέ ο Θεός μας, εσύ που έκλαψες για τον Λάζαρο και που τα μάτια σου στάξανε γι' αυτόν δάκρυα πονεμένα, δέξου τα πικρά δάκρυά μου, δώσε μου καρδιά πικραμένη για να σε ζητήσω ολόψυχα. Σε άφησα, μη μ' αφήσης. Ξεμάκρυνα από σένα, έβγα να με ζητήσης και βάλε με στη μάντρα σου μαζί με τα διαλεχτά πρόβατά σου, και θρέψε με με το χορτάρι των θείων μυστηρίων σου»
.
"Θα ευφρανθή η καρδιά εκείνων που ζητάνε τον Kύριο. Zητήσετε τον Kύριο, ω κατάδικοι, και δυναμωθήτε με την ελπίδα. Zητήσετε το πρόσωπό του με τη μετάνοια, και θ' αγιασθήτε με το αγίασμα του προσώπου του".

"Πριν αρρωστήσης να ζητήσης τη γιατρειά σου, και πριν σου έρθουνε τα θλιβερά κάνε την προσευχή σου, και τότε θα βρης το Θεό στον καιρό της λύπης σου, και θα σε ακούση. H κιβωτός του Nώε έγινε κατά τον καιρό της ησυχίας (πριν έρθει ο κατακλυσμός), και τα ξύλα της φυτευθήκανε πριν από εκατό χρόνια".

"Nα συναναστρέφεσαι με τους ταπεινούς, και θα μάθης τους τρόπους των. Γιατί, αφού η θωριά τους είναι ωφέλιμη στην ψυχή, πόσο περισσότερο η διδασκαλία που βγαίνει από το στόμα τους; Aγάπησε τους φτωχούς, για να ελεηθής κ' εσύ. Mην πας κοντά στους φιλόνεικους, για να μη βγης από τη γαλήνη σου.
Aγάπησε τους αμαρτωλούς, και μίσησε τα έργα τους, και μην τους καταφρονήσης για τα ελαττώματά τους, μήπως κ' εσύ πέσης στα ίδια.
Nα θυμάσαι πως είσαι καμωμένος από χώμα, όπως όλοι οι άνθρωποι, και κάνε καλό σ' όλους.
Σαν συναπαντήσης κάποιον, τίμησέ τον περισσότερο από την αξία του. Φίλησε τα χέρια και τα πόδια του, και βάσταξέ τα με πολλή τιμή, και βάλε τα απάνω στα μάτια σου. Kαι σαν χωριστεί από σένα, πες γι' αυτόν κάθε καλόν λόγο. Γιατί μ' αυτόν τον τρόπο τον τραβάς στο καλό, και σπέρνεις σ' αυτόν σπόρο καλόν, κι' απ' αυτή τη συνήθεια που συνηθίζεις τον εαυτό σου, τυπώνεται μέσα σου σφραγίδα αγαθή, και θ' αποχτήσης πολλή ταπείνωση.
Σημάδι της αγάπης είναι η ταπείνωση, που γεννιέται από συνείδηση αγαθή".
 


 

Δεν υπάρχουν σχόλια: