ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Δεν αλώνονται ούτε τα ιδανικά,ούτε τα σύμβολα,αλλά ούτε κι ο Ελληνισμός.
Μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν!
Η Πόλις είναι μέσα μας .Η απαρχή της νέας πορείας μας.
Με τις εξάρσεις και τις παρακμές,
τις περιπέτειες ,τα πλήγματα και τις αναλαμπές της. Δεν πεθαίνει έτσι εύκολα ο Ελληνισμός. Όσες συνωμοσίες κι'άν υφανθούν εναντίον του. Όσοι μίσθαρνοι ηγέτες κι αν τον καταταλαιπωρήσουν . Είναι απρόβλεπτος ο Ελληνισμός. Εκεί που σκύβει βαθειά το κεφάλι,εξουθενομένος απ΄τη βία ,ανατινάζει όρθιο το κορμί του, αναγεννώμενος απ'τις στάχτες του.
Οι διάσπαρτες άλλοτε, μοναχικές φωνές των ανησυχούντων Ελλήνων πύκνωσαν.
Τώρα που οι κίνδυνοι είναι ορατοί, αυτοί οι Έλληνες συσπειρώνονται, ομοφωνούν μπροστά στο γιγαντούμενο εχθρό.
Υπάρχει ένα στοιχείο, που παραβλέπουν, όσοι τάσσονται υπέρ της εκδοχής της Συνωμοσίας εναντίον της Ελλάδος: Τη ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ . Κανένα έργο ανθρώπινο, σε ατομική η συλλογική κλίμακα δεν συντελείται χωρίς τη ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!
Επομένως και καμία Συνωμοσία δεν ολοκληρώνεται, αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις της αθεΐας για αυτό.
Έτσι, αχρηστεύονται αυτομάτως και οι πράκτορες και οι δοτοί κυβερνώντες και όλο το συνονθύλευμα των παρατρεχάμενων της εκάστοτε εξουσίας.
Κανένα έργο ανθρώπινο, όσο δολερό και όσο σκοτεινό και σατανικό κι αν είναι, δεν υπερισχύει των ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
ΔΕΝ ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ , ούτε και πρόκειται να αλωθή.

῀Ιδε τήν ὲκτισιν τοῦ λυτρωσαμένου,καί ἄφες τό τοῦ λυτρωθέντος ἔγκλημα.

Έπρεπε να σου γράψω για να σου πω πόσο σ'αγαπώ και νοιάζομαι για σένα. Χθες σε είδα να περπατάς και να γελάς με τους φίλους σου. Ήλπιζα ότι σύντομα θα με ήθελες να περπατήσω μαζί σου. Γι'αυτό ζωγράφισα ένα ηλιοβασίλεμα να κλείσει τη μέρα σου κι έστειλα μια δροσερή ώρα να σε αναζωογονήσει. Περίμενα πότε θα με καλέσεις... Συνέχισα να σ'αγαπώ. Καθώς σε παρατηρούσα να πέφτεις για ύπνο χθες βράδυ, ήθελα τόσο πολύ να σ'ακουμπήσω. Διέχυσα το φεγγαρόφως στο πρόσωπό σου, σταλάζοντας στα μάγουλά σου τόσα πολλά δάκρυα...και δε σκέφτηκες για μένα. Ήθελα τόσο πολύ να σε ανακουφίσω... Την επόμενη μέρα έριξα μια λαμπρή ανατολή ηλίου σ'ένα υπέροχο πρωινό για σένα. Εσύ όμως ξύπνησες αργά και βιαστικά για τη δουλειά. Ούτε που πρόσεξες. Ο ουρανός μου συννέφιασε και τα δάκρυά μου ήταν η βροχή. Σ'αγαπώ.  Ω! Μόνο ν'άκουγες. Πραγματικά σ'αγαπώ! Προσπαθώ να το πω στην ησυχία του πράσινου λιβαδιού και στο γαλάζιο ουρανό. Ο άνεμος ψιθυρίζει την αγάπη μου δια μέσου των κορυφών των δέντρων και τη διαχέει στα χρώματα των λουλουδιών. Στο φωνάζω στο θόρυβο των μεγάλων καταρρακτών και συνθέτω τραγούδια αγάπης, για να παίζουν, να σου τραγουδούν. Σε θερμαίνω με τα ρούχα των ηλιαχτίδων μου και αρωματίζω τον αέρα με το γλυκό άρωμα της φύσης. Η αγάπη μου για σένα είναι βαθύτερη από κάθε ωκεανό, μεγαλύτερη από κάθε ανάγκη της καρδιάς σου. Μόνο να μπορούσες να αντιληφθείς πόσο νοιάζομαι. Ο πατέρας μου στέλνει την αγάπη Του. Θέλω να Τον συναντήσεις, να Τον γνωρίσεις. Κι Αυτός νοιάζεται για σένα. Οι Πατέρες έτσι είναι. Γι'αυτό, σε παρακαλώ, κάλεσέ με σύντομα. Δεν έχει σημασία πόσο χρόνο θα πάρει. Θα περιμένω....γιατί σ'αγαπώ.
                                             
                                                                                               Ο φίλος σου ΙΗΣΟΥΣ

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τρίτη

Ὅταν τὸ εὐδαπάνητον τῆς ζωῆς ἐννοήσω,
καὶ τοῦ ἐνιαυτοῦ τὸν ἐπινεύοντα κύκλον,