ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ




Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Τοῦ Σταυροῦ σου τὸν τύπον ἐν οὐρανῷ θεασάμενος, καὶ ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος, ὁ ἐν Βασιλεῦσιν Ἀπόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τῇ χειρί σου παρέθετο· ἣν περισώζε διὰ παντὸς ἐν εἰρήνῃ, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.


Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Πρῶτος πέφηνας, ἐν Βασιλεῦσι, θεῖον ἕδρασμα, τῆς εὐσεβείας, ἀπ’ οὐρανοῦ δεδεγμένος τὸ χάρισμα· ὅθεν Χριστοῦ τὸν Σταυρὸν ἐφανέρωσας, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἐφήπλωσας. Κωνσταντῖνε Ἰσαπόστολε, σὺν Μητρὶ Ἑλένῃ τῇ θεόφρονι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Κωνσταντῖνος σήμερον, σὺν τῇ μητρὶ τῇ Ἑλένῃ, τὸν Σταυρὸν ἐκφαίνουσι, τὸ πανσεβάσμιον ξύλον, πάντων μὲν, τῶν Ἰουδαίων αἰσχύνην ὄντα, ὅπλον δέ, πιστῶν ἀνάκτων κατ’ ἐναντίων· δι’ ἡμᾶς γὰρ ἀνεδείχθη, σημεῖον μέγα, καὶ ἐν πολέμοις φρικτόν.

Μεγαλυνάριον.
Τοὺς τῆς εὐσεβείας θείους πυρσούς, καὶ τῶν Ἀποστόλων, θιασώτας καὶ μιμητάς, σὺν τῷ Κωνσταντίνῳ, Ἑλένην τὴν Ἁγίαν, ὡς Βασιλέων δόξαν, ἀνευφημήσωμεν.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ

Αργοπεθαινει...
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας. Pablo Neruda


Σχέσεις Χριστιανισμού με το Τεκτονισμό την Πολιτική και τη Δημοκρατία


ΜΑΣΟΝΙΑ & ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Το ντουλάπι του Θεού και η Ρομφαία του Θεού



Γράφει η Λιάνα Κανέλλη......

Το ντουλάπι του Θεού δεν είναι το κουτί της Πανδώρας. Ετσι όπως το 'φτιαξα εγώ στο φτωχό μυαλό μου, δεν περικλείει το σύμπαν. Είναι στην κουζίνα του τωρινού κόσμου, το ντουλάπι με τα εργαλεία για μαγείρεμα και τα λάδια, τις ζάχαρες, τ' αλάτι, τ' αλεύρι, το γάλα, τ' αυγά... Εχει μαχαίρια, και κουτάλες, και σουρωτήρια, και μεγάλες τσανάκες, και μπρικάκια του καφέ. Το ντουλάπι του Θεού είναι πείρα συλλογική, και γνώση, και πολλή αγάπη για να τρώνε και....
να σκέφτονται κι εντέλει να ζούνε ελεύθερα οι άνθρωποι.
Αυτό που μας ξεχωρίζει απ' τα ζώα παρότι είμαστε σαρκοφάγοι οι άνθρωποι, σ' ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πείνας των ζωντανών, είναι που επεξεργαζόμαστε την τροφή. Μαγειρεύουμε. Ψήνουμε. Στολίζουμε. Εχουμε τη νοητική ανάγκη, την έμφυτη πολιτισμική ικανότητα να επιθυμούμε τη μετατροπή του κορεσμού σε γεύμα. Κι ακόμα καλύτερα σε σύναξη, σε συμπόσιο. Να γινόμαστε συνδαιτυμόνες.
Ανοιξε το ντουλάπι του Θεού. Και μάθαμε πώς να....χρησιμοποιούμε τα μαχαίρια όχι για να σώσουμε τη ζωή μας, αλλά για να την ομορφύνουμε πατώντας στις ανάγκες μας. Χρίσαμε πολιτισμό ως έλλογα όντα με στόχο και σκοπό την ευφροσύνη. Αν αγαπάω αυτήν την πατρίδα, ωρέ σύντροφοι, τη γλώσσα μας δηλαδή που λέει κι ο ποιητής, είναι γιατί μπορεί να μ' ανασταίνει με τις λέξεις. Πιπιλίστε την ευφροσύνη και θα με καταλάβετε.
Στην κουζίνα του Θεού, σήμερα, εδώ και τώρα μπήκαν κτήνη. Τη μαγάρισαν. Πάντα το έκαναν. Από τότε που οι άνθρωποι περπατήσαμε στα δυο ποδάρια κοιτώντας ψηλά. Ανοιξαν το ντουλάπι και πήραν τα μαχαίρια, τους μπαλτάδες, τα σιδερικά. Κι ύστερα πήραν και τα κλειδιά, να 'χουν να βάζουν μέσα τα καλούδια, να σκάει το ντουλάπι. Να περισσεύουν για να φάνε όλοι, να τρώνε μόνο οι κλειδοκράτορες και να γίνεται ό,τι μπαζώνεται ως πρώτη ύλη της τροφής, σκουληκιασμένο αλεύρι, πεθαμένα αυγά, ζάχαρη που μαύρισε και πίκρισε φαρμάκι σκέτο. Και να 'σου να μη χωράει άλλο ξινισμένο γάλα κι αλάτι πετρωμένο σαν ταφόπλακα της παστωμένης ευφροσύνης.
Σάπισε ο πλούτος στο ντουλάπι του Θεού. Και βρώμισε η κουζίνα σαν απόπατος. Κι απ' όξω στήθηκαν φρουροί να το κρατάνε σφραγισμένο. Μοίρασαν μαχαίρια. Που αστράφτουν μέρα νύχτα στα δώματα και τις κάμαρες του κόσμου. Τα πεινασμένα πετεινά του ουρανού έγιναν δράκοι. Οι νοικοκυραίοι φονιάδες. Οι φονιάδες ήρωες στη σήψη.
Μπήκαμε στο μαγερειό της κόλασης. Υπουλη πρόσκληση. Ελάτε να φάμε. Στρωμένο το τραπέζι. Το ντουλάπι του Θεού έχει απ' όλα τα καλά, φωνάζουν οι ντελάληδες κουνώντας τα κλειδιά. Να 'σου λοιπόν το σιδερικό στο χέρι του πεινασμένου. Τον είπαν πρόσφυγα και λαθρομετανάστη. Αυτόν που προσφεύγει στο ντουλάπι του Θεού χωρίς να φαντάζεται πως είναι κλειδωμένο. Παίζει δυο μαχαιριές, τρεις και δεκατρείς και πάλι μένει νηστικός, γιατί το θύμα δεν ήταν άμεσα ο αφεντικός. Δεν ήταν ο κλειδοκράτορας αλλά αυτός που έμπαινε στη σειρά να πεινάσει.
Να 'σου κι ο φοβισμένος. Ο συλλέκτης των σάπιων που ξεχειλίζουν απ' το ντουλάπι του Θεού. Αυτός ο μικρός, δήθεν πολιτισμένος, με την μπάκα φουσκωμένη απ' το βρωμόφαγο που οι κλειδοκράτορες του πέταξαν για να γίνει σκυλί και να ταΐζεται σαν Κέρβερος. Που ορμάει μες τη νύχτα και σφάζει όποιον πεινάει ως ξένος. Που χιμάει στα λεωφορεία και κατεβάζει τα γυναικόπαιδα και τα σαπίζει στο ξύλο με τις σιδερένιες κουτάλες και τους μπαλτάδες που άνοιγε το φύλλο η μάνα τους να φτιάξει πίτα μ' ό,τι είχε, να ευφρανθούν.
Το ντουλάπι του Θεού άνοιξε. Είναι καταμεσίς στο μαγερειό της κόλασης. Συμπόσιο αίματος. Το κλειδί της εργασίας στα χέρια μας είναι. Οσο δεν το κρατάμε εμείς ανθρώπινο κρέας θα μυρίζει και θα πεινάμε...


.......και σχολιάζει ο Ανώνυμος


  Κυρία Κανέλλη καλημέρα,
    Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος σας είναι μοναδικός. Αλλά φοβάμαι ότι είναι λάθος προσανατολισμένος. Ισως λόγω σύγχυσης από τις αμέτρητες επιθέσεις που δεχόμαστε ως λαός. Οπότε θα έλεγα ότι υφίσταται η εξής παρανόηση. Οι Ελληνες ποτέ δεν έκλεισαν το ντουλάπι - όπως το παρομοιάζετε - για κανέναν. Για υπερβολική - μέχρι έλλειψη διάκρισης - ανοχή μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει. Οχι όμως για ρατσισμό ούτε για απανθρωπιά. Οπως ξέρετε όμως στο νόμο υπάρχει το δικαίωμα της άμυνας. Ερμηνευόμενο στο παράδειγμά σας έχει ως εξής: δείχνεις στους αλλοδαπούς ότι υπάρχει το ντουλάπι και που είναι και αυτοί αντί να καθίσουν μαζί σου να φάνε περιμένουν να έρθει το βράδυ, να σε σκοτώσουν, να σε βιάσουν, να σε σαπίσουν στο ξύλο, να πάρουν το ντουλάπι και να εξαφανιστούν. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι είναι κακοί. Είναι οι εντολές που έχουν. Αφανίστε τους Ελληνες. Αυτές είναι οι εντολές. Την ελληνίδα πολύτεκνη γιατί κανείς δεν την υπερασπίζεται? Δεν έχει αυτή αυξημένες ανάγκες, πως θα τα βγάλει πέρα? Τον έλληνα άνεργο? Τον έλληνα ιδιωτικό υπάλληλο? Εάν γινόταν σήμερα η επανάσταση του 1821 οι αριστεροί θα ξεσηκώνονταν εναντίον των επαναστατημένων ελλήνων και θα τους έλεγαν ρατσιστές που πάνε να διώξουν τους Τούρκους! Αυτό που γίνεται στη χώρα δεν είναι φιλοξενία μερικών ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Είναι αντικατάσταση πληθυσμού, όπως σωστά το χαρακτήρισε μια ιστορικός σε προχθεσινή εκπομπή. Αυτό σημαίνει, εξολοθρεύουμε τους Ελληνες και στη θέση τους βάζουμε εδώ να μένουν Ασιάτες και Αφρικανοί. Η Αριστερά, πιστή στις παραδόσεις της, προσπαθεί συνεχώς να παρουσιάσει τους έλληνες ως μισάνθρωπους και την Ελλάδα ως χώρα που δεν χρήζει συνόρων, δηλαδή, να διαμελιστεί η χώρα και να δοθεί στους γείτονες. Και οι πρόγονοί μας που μαρτυρούσαν φρικτά από τους εκάστοτε κατακτητές, τι ήταν τότε? Το αίμα τους δεν έχει παέι χαμένο. Εδώ λοιπόν δεν έχουμε ντουλάπι του Θεού. Εχουμε τη ρομφαία του Θεού που είναι στο δρόμο και έρχεται και θα θερίσει τους διώκτες του ορθόδοξου αυτού λαού που τόσο αίμα έχει προσφέρει στον Κύριο προς δόξαν του ονόματός Του.